Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 99

andvari
NÍU BRÉF
97
arheimi" Guðm. Finnbogasonar, og „Til-
finningalífið", í Ársriti háskólans, eftir
Ágúst Bjarnason. Ég minnist á þetta
tvennt, af því það er eftir „hugsandi
menn“, eins og þú ert sjálfur. En margt
er nú fleira og hópnum hæfara, svo
sem tímaritin heima, þrjú. Hér er and-
legt hallæri, eldgoss-aska enskrar Kötlu,
a sorpblaða sinu-þúfum óræktar skekla,
eins og Lögbergs og „Kringlu“.
Vertu blessaður.
Þinn Stephan G.
Markerville, Alta, 4. apríl 1919.
Góðvinur Magnús minn.
Þökk fyrir bréf þitt, og fáein orð í
flaustri, sé þér nokkur stundar-stytting
í að heyra þau lesin. Eins og þú kannske
hefir séð í blöðunum, á ég allannríkt í
þeim við Árna og Ottensona, skáldfífl
°g Skinna-Þóra, útaf dauðra manna
beinum í fyrstu, en nú orðið útaf því
eiginlega, hvílíkur ótætisstrákur ég sé,
að vera ekki á sama máli og viss heldri
manna (sem þykjast) samsuða, af því
Jslendingar yfir höfuð hafi verið mér
vænir, og þeir sjálfir, óbeðnir af mér,
einhverntíma fylgt mér bæjarleið, eða
boðið mér að borða. Mest er ég hissa á,
að greindir menn, sem eiga að vera,
skuli ekki sjá, að svona eftirtölur verða
varia þeim né þeirra máli til sæmdar.
En gaman hefi ég af þessum náttúru-
steinum, hvernig þeir koma í ljós. Þar
að auki hefi ég gripi mína enn á fjós-
hendi minni, þó veturinn sjálfur sé nú
h'klega á förum senn, verður enn langt
1 land, að þeir geti gengið sjálfala. Mér
verður því allt svifaseint í bréfaskipt-
um.
Að vísu er „Voröld" ekki það sem
hún gæti verið, en stefna hennar er rétt,
Þó ekki sé hún nógu glöggt mörkuð.
og eina blaðið er hún þó, sem hefir góð-
an vilja og dálítið vit. Hin eru blátt fram
sagt orðin bullandi skaðræði máli og
menning okkar, sem ekkert lagar, nema
fjárhagslegur horfellir þeirra. Þau eiga
enga samvizku né siðalögmál annað en
inntektir sínar, nú orðið, enda er slíkt
fyrir löngu orðið alþekkt veraldar-plága,
eins og svartidauðinn nú, og eina ráðið
er að forðast umgengni við þau.
Þig grunar, að Siggi Júl. hafi horn í
síðu þína, af því hann hafi ekki tekið
grein frá þér. Getur verið, en þarf ekki
þó. Hann er flughani, í öllum útbrotum,
þrátt fyrir aðra kosti sína - gleymir og
kastar höndum til margs. - Hann hefir
ekki tekið sumt eftir mig, en mér er
alveg sama. Við skrifumst aldrei á, ég
sendi honum ruslið mitt nakið. Veit þó,
að hann er mér vinveittur, að öllu sam-
anlögðu. Sé hann þér andstæður, er
það vegna þess, líklega, að honum finnst
þú fremur hugspekingur en átektamaður
á málefnum almennings. Ég get þess
aðeins til. Við Sig. Júl. höfum hitzt í
skyndi tví- eða þrí-vegis, og mat hans á
öllum einstaklingum er mér ókunnugt,
en yfir höfuð hygg ég hann ekki lausan
við auðtryggni, ef fagurt er mælt.
Enn er ég samur og jafn - áhugalaus
um, hvað við taki! - Farsæld Islendinga
og heimsins hérna yfir höfuð er mér
annara um en eilífðarmálin, svo köll-
uðu, án þess þó ég amist við þeim. Mér
nægði sú sæla að vita mig hafa eytt
sjálfum mér upp í það, sem ég ann og
þykir fagurt og satt.
Auðvitað verður sú orustunótt „há-
reist og hörð“, eins og Þorsteinn kvað,
sem kæmi þjóðræknismáli okkar á góð-
an rekspöl, en slíkt er aldrei að undrast.
Nú eru síðustu forvöð með það mál,
áður en við eldri menn göngum allir
fyrir stapann, og aðstaðan ekki svo ill,
því stórþjóðadýrkunin hefir aldrei orðið