Andvari - 01.01.1979, Side 116

114
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
aftr í s'líðrin. Hann sat uppréttr ok var gneyptr mjök. Egill var mikilleitr, enni-
breiðr, brúnamikill, nefit ekki langt, en ákafliga digrt, granstæðit vítt ok langt,
hakan breið furðuliga, ok svá allt um kjálkana, hálsdigr ok herðimikill, svá
at þat bar frá því, sem aðrir menn váru, harðleitr ok grimmligr, þá er hann
var reiðr. Hann var vel í vexti ok hverjum manni hæri, úlfgrátt hárit ok þykkt
ok varð snimma sköllóttr. En er hann sat, sem fyrr var ritat, þá hleypði hann
annarri brúninni ofan á kinnina, en annarri upp í hárrætr. Egill var svarteygr ok
skolbrúnn. Ekki vildi hann drekka, þó at honum væri borit, en ýmsum hleypði
hann brúnunum ofan eða upp.
Aðalsteinn konungr sat í hásæti. Hann lagði ok sverð um kné sér, ok er þeir
sátu svá um hríð, þá dró konungr sverðit ór slíðrum ok tók gullhring af hendi
sér, mikinn ok góðan, ok dró á blóðrefilinn, stóð upp ok gekk á gólfit ok rétti
yfir eldinn til Egils. Egill stóð upp og brá sverðinu ok gekk á gólfit. Hann stakk
sverðinu í bug hringinum ok dró at sér, gekk aftr til rúms síns. Konungr settist
í hásæti. En er Egill settist niðr, dró hann hringinn á hönd sér, ok þá fóru brýnn
hans í lag. Lagði hann þá niðr sverðit ok hjálminn ok tók við dýrshorni, er
honum var borit, ok drakk af.
Höfundur hefur hér auðvitað fyrir sér hina skemmtilegu vísu Egils:
Knáttn hvarms af hanni
hnúpgnípnr mér drúpa,
nií fann eh þanns ennis
ósléttur þær rétti;
gramr hefr gerðihömrum
grundar upp of hrundit,
sá ’s til ýgr, af augum,
armsíma, mér grímu.
I lýsingu Egils var þess m. a. getið, að hann yrði „snimma sköllóttr", og
því er síðar i sögunni fylgt frekara éftir, þegar segir í 56. kap.: „Egill gerðist
enn snoðinn."
Að hinum rnikla vexti Egils er skopazt á skemmtilegan hátt í upphafi 74.
kap., þegar Egill gefur Álti hinum auðga loðólpu að skilnaði. „Álfr tók þakksam
liga við gjöfinni, - „og má hér gera mér af loðkápu," .
Llm sams konar gamansemi er að ræða í frásögn 79. kap. af Þorsteini Egils-
syni og Lögbergsgöngu hans í silkislæðunum Arinbjarnarnautum, en hún hafði
áðurverið undirhúin vandlega í 67. kap. Skulu báðir kaflarnir birtir hér:
Arinbjörn hafði jólaboð mikit, bauð til sín vinum sínum ók heraðsbóndum.
Var þar fjölmenni mikit ok veizla góð. Hann gaf Agli at jólagjöf slæður, görvar
af silki ok gullsaumaðar mjök, settar fyrir allt gullknöppum í gegnum niðr.
Arinbjörn hafði látit gera klæði þat við vöxt Egils. Arinbjörn gaf Agli alklæðnað,
nýskorinn, at jólum. Váru þar skorin í ensk klæði með mörgum litum. Arin-
björn gaf margs konar vingjafar um jólin þeim mönnum, er hann höfðu heim-
sótt, því at Arinbjörn var allra manna örvastr ok mestr skörungr. Þá orti Egill
vísu: