Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 117

andvahi
GAMANSEMI SNORRA STURLU SONAR
115
Sjálfráði lét slæður
silki drengr of fengit
gollknappaðar greppi,
getk aldri vin betra.
Arinbjörn hefr árnat
eirarlaust eða meira,
síð man seggr of fæðask
slíkr, oddvita ríki.
Þorsteinn, sonr Egils, þá er hann óx upp, var allra manna fríðastr sýnum,
hvítr á hár og bjartr álitum. Hann var mikill ok sterkr, ok þó ekki eftir því
sem faðir hans. Þorsteinn var vitr maðr ok kyrrlátr, hógværr, stilltr manna
bezt. Egill unni honum lítit. Þorsteinn var ok ekki við hann ástúðigr, en
þau Ásgerðr ok Þorsteinn unnust mikit. Egill tók þá at eldast mjök.
Þat var eitt hvert sumar, er Þorsteinn reið til alþingis, en Egill sat þá heima.
En áðr Þorsteinn færi heiman, stilltu þau Ásgerðr um ok tóku ór kistu Egils
silkislæður, Arinbjarnarnauta, ok hafði Þorsteinn til þings. Ok er hann hafði á
þinginu, þá váru honum dragsíðar ok urðu saurgar neðan, þá er þeir váru í
Lögbergsgöngu. Ok er hann kom heim, þá hirði Ásgerðr slæðurnar, þar sem
áðr váru. En mjök miklu síðar, þá er Egill lauk upp kistu sína, þá fann hann,
at spillt var slæðunum, ok leitaði þá máls um við Ásgerði, hverju þat gegndi.
Hon sagði þá it sanna til. Þá kvað Egill:
Attkak erfinytja
arfa mér til þarfan,
mik liefr sonr of svikvinn,
svik telk í því, kvikvan;
vel mátti þess vatna
viggríðandi btða,
es hafskíða hlæði
hljótendr of mik grjóti.
Þessi gamanþáttur er loks kórónaður með eftirlarandi frásögn undir lok
sögunnar:
Grímr at Mosfelli var skírðr, þá er kristni var í lög leidd á Islandi. Hann lét
þar kirkju gera. En þat er sögn manna, at Þórdís hafi látit flytja Egil til kirkju,
ok er þat til jartegna, at síðan er kirkja var gör at Mosfelli, en ofan tekin at
Hrísbrú sú kirkja, er Grímr hafði gera látit, þá var þar grafinn kirkjugarðr. En
undir altarisstaðnum þá fundust mannabein. Þau váru miklu meiri en annarra
nianna bein. Þykkjast menn þat vita af sögn gamalla manna, at mundi verit hafa
bein Egils.
Þar var þá Skafti prestr Þórarinsson, vitr maðr. Hann tók upp hausinn Egils
°k setti á kirkjugarðinn. Var haussinn undarliga mikill, en hitt þótti þó meir
frá líkendum, hvé þungr var. Haussinn var allr báróttr útan svá sem hörpuskel.
Þá vildi Skafti forvitnast um þykkleik haussins. Tók hann þá handöxi vel mikla ok