Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 119

ANDVAHI
GAMANSEMI SNORRA STURLUSONAR
117
Egill, at mjöðdrekku þá vill hann hafa at afnámsfé, er hann fór með, en hon
var reyndar full af silfri.
Þeir Þórólfr urðu allfegnir, er Egill kom ofan. Heldu þeir þegar frá landi,
er morgnaði. Aki ok þeir feðgar váru í sveit Egils. Þeir sigldu um sumarit,
er á leið, til Danmarkar ok lágu þar enn fyrir kaupskipum ok ræntu þar, er
þeir kómust við.
í næsta kapítula segir frá hernaði þeirra Egils í Danmörku, en Áka var þar
kunnigt . . . bæði á sjó ok landi. Spurði Egill hann mjök eftir, hvar þeir
staðir væri, er stór féföng myndi fyrir liggja.
Hið þögla sjónarspil, er Egill gengur 'fyrir Aðalstein konung eftir fall
Þórólfs, nær hámarki, þegar konungur gefur Agli gullhring mikinn og góðan,
réttir hann á blóðreflinum yfir eldinn til Egils. En þegar Egill hafði dregið
hringinn á hönd sér, fóru brýn hans í lag (eins og áður er að vikið), hann
drekkur, yrkir og mælir við aðra menn.
Konungur lætur ekki sitja við hringgjöfina eina, heldur biður hann Egil
þiggja margar fégjafir og m. a. tvær kistur, fullar áf silfri, er hann kveðst senda
Skalla-Grími í sonargjöld. En sumu fé skyldi Egill skipta með frændum þeirra
Þórólfs. „Egill tók við fénu ok þakkaði konungi gjafar ok vinmæli. Tók Egill
þaðan af at gleðjast."
Egill fer um vorið eftir til Noregs og gengur að eiga Ásgerði mágkonu sína,
ekkju Þórólfs, en heldur síðan til Islands og situr um veturinn fjölmennur
með Skalla-Grími að Borg.
Egill hafði þar ógrynni fjár, en ekki er þess getit, at Egill skipti silfri því, er
Aðalsteinn konungr hafði fengit honum í hendr, hvárki við Skalla-Grím né
við aðra menn.
Egluhöfundur kemur aftur að þessu silfri síðar í sögunni, í 58. kap., er
Skalla-Grímur kveður Egil hinzta sinni:
Ok er Egill var búinn, þá gekk Skalla-Grímr út með honum ok hvarf til
hans, áðr Egill steig á bak, ok mælti: „Seint þykki mér þú, Egill, hafa greitt fé
Þat, er Aðalsteinn konungr sendi mér, eða hvernig ætlar þú, at fara skyli
fé þat?“ Egill segir: „Er þér nú féfátt mjök, faðir? Ek vissa þat eigi. Þegar
skal ek láta þik hafa silfr, er ek veit, er þú þarft, en ek veit, at þú munt
enn hafa at varðveita eina kistu eða tvær, fullar af silfri.“ „Svá þykki mér,“
segir Skalla-Grímr, „sem þú munir þykkjast skipt hafa lausafé með okkr. Muntu
láta þér vel hugna, at ek gera slíkt er mér líkar af því, er ek varðveiti.“ Egill
segir: „Þú munt engis lofs þykkjast þurfa at biðja mik um þetta, því at þú munt
ráða vilja, hvat sem ek mæli.“ Síðan reið Egill í brott, þar til er hann kom á
Lambastaði. Var þar tekit við honum vel ok feginsamliga. Skyldi hann þar sitja
Þrjár nætr.
Þat sama kveld, er Egill hafði heiman farit, lét Skalla-Grímr söðla sér hest.
Reið hann þá heiman, er aðrir menn fóru at sofa. Hann reiddi í knjám sér