Andvari - 01.01.1979, Blaðsíða 121

andvahi
GAMANSEMI SNORRA STURLUSONAR
119
kom á ræður við Grím um þingferðina, þá talði Grímr þat allt af, ok sat Egill
heima um þingit. Eigi líkaði honum þat vel, var hann heldr ófrýnn.
At Mosfelli var höfð selför, ok var Þórdís í seli um þingit. Þat var eitt
kveld, þá er menn bjuggust til rekkna at Mosfelli, at Egill kallaði til sín þræla
tvá, er Grímr átti. Hann bað þá taka sér hest, - „vil ek fara til laugar.“ Ok er
Egill var búinn, gekk hann út ok hafði með sér silfrkistur sínar. Hann steig á
hest, fór síðan ofan eftir túninu fyrir brekku þá, er þar verðr, er menn sá síðast.
En um morgininn, er menn risu upp, þá sá þeir, at Egill hvarflaði á holtinu
fyrir austan garð ok leiddi eftir sér hestinn. Fara þeir þá til hans ok fluttu hann
heim.
En hvárki kom aftr síðan þrælarnir né kisturnar, ok eru þar margar gátur
á, hvar Egill hafi fólgit fé sitt. Fyrir austan garð at Mosfelli gengr gil ofan cr
fjalli. En þat hefir orðit þar til merkja, at í bráðaþeyjum er þar vatnsfall mikit,
en eftir þat er vötnin hafa fram fallit, hafa fundizt í gilinu enskir penningar.
Geta sumir þess, at Egill muni þar fét hafa fólgit. Fyrir neðan tún at Mosfelli
eru fen stór ok furðuliga djúp. Hafa þat margir fyrir satt, at Egill muni þar hafa
kastat í fé sínu. Fyrir sunnan ána eru laugar ok þar skammt frá jarðholur stórar,
ok geta þess sumir, at Egill mundi þar hafa fólgit fé sitt, því at þangat er oftliga
sénn haugaeldr. Egill sagði, at hann hefði drepit þræla Gríms, ok svá þat, at
hann hafði fé sitt fólgit, en þat sagði hann engum manni, hvar hann hefði fólgit.
Egill tók sótt eftir um haustit, þá er hann leiddi til bana. En er hann var
andaðr, þá lét Grímr færa Egil í klæði góð. Síðan lét hann flytja hann ofan
í Tjaldanes ok gera þar haug, ok var Egill þar í lagðr ok vápn hans ok klæði.
Þótt Egluhöfundur skopist enn víðara en hér hefur verið talið að fégirni
Egils, hirðum vér ekki að rekja þau atriði öll. Egill gengur hvað eftir annað
berserksgang í fjárheimtu sinni í Noregi, en er svo óheppinn, að hann tapar
aftur því fé, sem hann hefur náð með ærinni fyrirhöfn og skapraun.
Auðkenndu orðin í eftirfarandi málsgrein segja á einfaldan og neyðarlegan
hátt frá þrásækni hans í þessu efni:
Egill fór um vetrinn suðr í Sogn at landsskvldum sínum, dvaldist þar mjök
^eiigi. Síðan fór hann norðr í Fjörðu.
Þegar hann um síðir gefst upp, teflir hann fram Arinbirni vini sínum,
hefur meira að segja látið gera mjög vandað langskipssegl og fært honum að
gjöf og enn fleiri gjafir. En þá er Arinbjörn fær engu um þokað og kemur
aftur erindi lítt feginn, verður Egill „allófrýmn . . . þóttist þar mikils fjár
missa ók eigi at réttu“.
Að lokum lætur höfundur Arinbjörn lúka upp kistu, reiða þar úr fjóra
tigu marka silfurs og gjalda Agli
fyrir jarðir þær, er Ljótr inn bleiki hafði átt. Þykki mér þat sannligt, at þú
hafir þessi laun af okkr Friðgeiri frændum fyrir þat, er þú leystir líf hans af Ljóti,
en ek veit, at þú lézt mín at njóta. Em ek því skyldr at láta þik eigi lögræning
af þvf máli.“