Andvari - 01.01.1979, Síða 126

124
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
ANDVARI
mælti jarlinn: „Ekki ætla ek oss fara til borgarinnar. Vér fengum mikit
orðaskak næst, er vér kómum til konungs, þá er vér höfðum farit ósigr fyrir
Ólafi konungi, ok ekki mun honum þykkja batnat hafa várr kostr í þessi ferð.
Mun nú ekki þurfa at ætla til sæmða, þar sem hann er.“ Síðan reið hann suðr
á landit, ok er frá hans ferð þat at segja, at hann reið dag ok nótt, þar til er þeir
kómu vestr á Jarlsnes. Fekk jarl sér þar far suðr um sæ ok kom fram á Vallandi.
Þar átti hann kyn hálft. Kom hann aldregi síðan til Englands.
Ummæli Aðalsteins konungs um Skota í 54. kap. eru 1 líkum anda:
Þá mælti hann, at fyrir því liði skyldi vera Egill, - ,,en Þórólfr,“ sagði hann.
„skal vera með liði sínu ok öðru því liði, er ek set þar. Skal sú vera önnur
fylking í liði váru, er hann skal vera höfðingi fyrir, því at Skotar eru jafnan
lausir í fylkingu, hlaupa þeir til og frá ok koma í ýmsum stöðum fram. Verða
þeir oft skeinusamir, ef menn varast eigi, en eru lausir á velli, ef við þeim
er horft.“
Egils saga gerir ekki endasleppt við Ármóð skegg. Fyrst þeysir Egill upp
úr sér spýju framan í liann, en sníður seinna af honum skeggið við hökuna
og krækir úr honurn auga. Ármóður hvggur auðvitað á hefndir, en verður
lítt ágengt. Þegar liann um síðir þykist hafa gott færi á honum, fær hann
þær fréttir, að Egill og menn hans hafi barizt við öfurefli liðs og sigrað.
Þótti Ármóði þá „engi ván, at hann mvndi mega reisa rönd við Agli. Sat Ármóðr
því heima við alla sína menn."
Þá er loks ekki síður hæðileg öll frásögn Egluhöfundar af öxi þeirri, er
Þórólfur færði Skalla-Grími föður sínum frá Eiríki konungi blóðöx. Þegar vér
minnumst vísu Skalla-Gríms og þeirrar frásagnar, sem höfundur liéfur spunnið
úr henni, verður fundur þeirra Þórólfs og Eiríks konungs enn spaugilegri:
En er þeir hittust, bar Þórólfr Eiríki kveðju Skalla-Gríms ok sagði, at hann
hafði þakksamliga tekit sending konungs, bar fram síðan langskipssegl gott, er
hann sagði, at Skalla-Grímr hefði sent konungi.
AUir kannast við þá tilhneigingu gamansamra manna að segja oft sömu
söguna. Og líði ekki hæfilega langt á milli, getur gaman þeirra misst marks
eða iþeir orðið dáJítið seinheppnir, eins og það er kallað. Ég minnist eins dæmis
af þessu tagi í Egils sögu, og skulum vér líta á það. Vér verðum þá fyrst
að rifja upp frásögnina af því, er Þorgerður brák, ambátt Skalla-Gríms, skarst
í leik þeirra feðganna og barg með því Agli, þótt það kostaði hana sjálfa lífið.
Þat var eitt sinn um vetrinn, er á leið, at knattleikr var at Borg suðr í Sand-
vík. Þá váru þeir Þórðr í móti Skalla-Grími í leiknum, ok mæddist hann fyrir
þeim, og gekk þeim léttara. En um kveldit eftir sólarfall þá tók þeim Agli
verr at ganga. Gerðist Grímr þá svá sterkr, at hann greip Þórð upp ok keyrði
niðr svá hart, at hann lamðist allr, ok fekk hann þegar bana. Síðan greip hann
til Egils.
Þorgerðr brák hét ambátt Skalla-Gríms. Hon hafði fóstrat Egil í barnæsku.