Andvari - 01.01.2003, Blaðsíða 122

120
SVEINN EINARSSON
ANDVARI
sonar Við höfnina 1896, og er handritið að „Systkinunum“ væntanlega glatað
en handrit að Stúlkunni frá Tungu er nú í Indriðasafni í Þjóðleikhúsinu.10
í endurminningum sínum, Sjeð og lifað, segir Indriði Einarsson frá því, að
Jón Sigurðsson hafi reynt að hafa milligöngu um það að August Boumonville
fengi áhuga fyrir því að snúa Nýársnóttinni í ballett. Það tókst ekki. í bréfi til
Þorvalds Thoroddsen, rituðu hálfu öðru ári eftir Völuspána, dags. 21. október
1895, biður Indriði Þorvald að reyna að koma Hellismönnum á framfæri við
bókaforlag Gyldendals. Og 29. nóvember sama ár ritar hann Þorvaldi aftur
og spyr nú hvort hann vilji kanna hvort Konunglega leikhúsið hefði áhuga á
að sýna Frú Sigríði (ekki er alveg ljóst hvenær leikurinn fékk sitt nýja nafn).
Ef Konunglega leikhúsið sýni ekki áhuga, að reyna þá við Dagmarleikhúsið,
en það leikhús tók til starfa 1883 og fékk fljótt gott orð á sig."
Skipið sekkur var aldrei sýnt í Kaupmannahöfn og fór enga sigurför í 5-6
Norðurálfulöndum. En sýningin í Reykjavík var þó nokkur sigur fyrir Ind-
riða. I helstu hlutverkum voru sumir burðarmestu leikendur þessara ára hjá
Leikfélaginu, Gunnþórunn Halldórsdóttir (frú Sigríður), Helgi Helgason
(Hjálmar), Kristján O. Þorgrímsson (Johnsen verslunarstjóri) og Friðfinnur
Guðjónsson (Einar bókari). Reyndar hafa þau Gunnþórunn og Helgi verið í
yngsta lagi fyrir hlutverk sín, en það var stundum hlutskipti þeirra „ að leika
uppfyrir sig“ vegna þess að flestir helstu leikendumir voru á svipuðu reki.
Leikurinn var sýndur aftur 1915 og þá lék Guðrún Indriðadóttir frú Sigríði,
Ami Eiríksson Johnsen og og Helgi aftur Hjálmar; sú sýning mæltist almennt
betur fyrir og tekin sem dæmi um framfarir Leikfélagsmanna, enda hafa leik-
endur þá verið nær réttum aldri persónanna.
En sýningin á Skipið sekkur 1903 var eigi að síður nokkur viðburður, þó
að gagnrýnendur skiptust nokkuð í tvö hom um ágæti leikritsins. ísafold,
Reykjavík (Jón Ólafsson) og Þjóðviljinn (Skúli Thoroddsen) báru lof á leik-
inn, en hann hafði reyndar verið gefinn út á kostnað Skúla. Þjóðólfur
(Hannes Þorsteinsson) og Kvennablaðið (Bríet Bjarnhéðinsdóttir) höfðu
meira út á leikinn að setja. Sýningin fékk yfirleitt jákvæða umfjöllun, þó að
Þjóðólfur talaði um „miðlungsframmistöðu yfirleitt“. Þjóðviljinn telur kven-
fólkið hafa staðið sig betur en karlmennina, auk Gunnþórunnar Lára Indriða-
dóttir í hlutverki Brynhildar og Emilía Indriðadóttir í hlutverki almennings-
álitsins. Og aðsókn var meiri en dæmi voru til í sögu Leikfélagsins. Sýningar
urðu níu og hefðu trúlega getað orðið fleiri, ef ekki hefðu steðjað að sjóslys
sem gerðu það að verkum að viðeigandi þótti að leggja sýningar niður um
skeið vegna efnis leiksins og heitisins. Aðsóknarmetið áður var að Heim-
komunni eftir Sudermann og Hinni týndu Paradís leikárin tvö á undan, bæði
með átta sýningar. Þessi leikrit voru innreið raunsæisstefnunnar í íslenskt
leikhús og Indriði, hinn rómantíski boðberi hins þjóðlega arfs, tók þannig
þátt í að leiða hinn nýja stíl fram til sigurs. Síðar skrifaði hann: „Þar gaf ég