Andvari - 01.01.2003, Blaðsíða 123

ANDVARI
INDRIÐI OG HEIMSFRÆGÐIN
121
raunsæisstefnunni alt það sem ég gat til þess að hugsa aldrei um hana
síðar.“12
Indriði fékk hins vegar „peninga“ fyrir þetta leikrit, þó að ekki bærist það
yfir Atlantshafið. Það mun hafa verið nýlunda og í fyrsta skipti, að höfund-
arréttur leikskálds er virtur hér á landi svo vitað sé. I höfundarlaun fyrir
Skipið sekkur fékk Indriði 100 krónur. Það þætti ekki mikið í dag, en til
samanburðar má geta þess að ríkisstyrkur til Leikfélags Reykjavíkur þetta
leikár nam 300 krónum og styrkur úr borgarsjóði 150 krónum og heildar-
veltan 6170 krónur. Þessar hundrað krónur voru sem fimmtungur lægstu
launa á þessum árum og hélst óbreytt út áratuginn, en þegar Fjalla-Eyvindur
er frumfluttur fær höfundurinn 300 krónur í sinn hlut. Mestu skiptir, að hér
er grundvallarreglu slegið fastri og í úttekt um leikhúsrekstur Leikfélags
Reykjavíkur sem Indriði gerir 1914, vísar hann til Bernarsáttmálans í sam-
bandi við greiðslur til höfunda og þýðenda svo að augljóst er að hann hefur
ekki ætlast til að nein tilviljun réði hvemig þau mál þróuðust.13
Ekki er mark að draumum, segir í Njálu. Spádómar hafa einnig reynst
nokkuð skeikulir. Meira að segja frægðin hefur reynst hverful. Á þá heims-
fægð Jóhanns Sigurjónssonar sem Indriði Einarsson ýjaði að í minningar-
orðum sínum hefur nokkuð slegið; öruggan sess á hann nú aðeins í íslenskum
leikbókmenntum. En hvemig sem sjónleikir Indriða eiga eftir að velkjast,
hefur honum í leiklistarsögu landsins hlotnast áþekkt öndvegi og Jóhanni í
leikbókmenntunum. Nú þegar Þjóðleikhús íslendinga hefur staðið í rúm
fimmtíu ár má vel minnast þess. Þannig geta völvuspár ræst með ýmsu móti.