Andvari - 01.01.1924, Side 167
tAndvari
Norræna kynið
161
ust. Veldi hennar fór svo hnignandi, en frjósama, dökk-
hærða og höfuðstutta austræna kynið náði yfirtökunum,
bæði sunnan til í Þýzkalandi, Sviss og Frakklandi o. v.,
eftir því sem Forn-Keltunum hnignaði, og stutthöfða
dökkhærðir kynblendingar erfðu svo að lokum Kelta-
nafnið. Sic transit gloria mundi. Síðan herjuðu norrænar
þjóðir á stutthöfðana og ráku þá víðast hvar upp í fjall-
lendi, skóga og óbygðir, þar sem enn er aðalheimkynni
austræna kynsins: Suðurþýzku fjallabygðirnar, Schwarz-
wald, Sviss, Frakklandshálendið o. s. frv. Allar þessar
breytingar og byltingar tóku langan tíma, ekki minni en
ium 1000 ár.
Forn-Keltar voru eigi að eins hernaðarþjóð, heldur
mikil iðnaðar- og menningarþjóð. Frá þeim barst járnið
fyrst til Norðurlanda, og því fylgdi ísarn-nafnið.
Mest af þessum víkingaöldum norrænna þjóða, sem
hjer hafa verið taldar, eru fyrir þann tíma sem regluleg
•sagnaritun hófst, og eru því að nokkru leyti huldar í
þoku fornaldanna. Aftur er síðasta stórfelda víkingaöldin
— þjóðaflutningarnir miklu — 400—750 e. Kr. — sögu-
ilegur viðburður, sem ætla mætti, að gæfi nokkra hug-
mynd um hina fyrri. Þá fer hver norræni þjóðflokkurinn
•á fætur öðrum herskildi yfir mikinn hluta álfunnar, jafn-
'vel til Ítalíu og Englands, brjótast til valda og stofna
ríki. Hernaður Húna gerði og sitt til, því undan honum
fúðu sumir land og urðu þá að vinna annað með her-
skildi. Afdrif þessarar víkingaaldar þekkja allir: Sigur-
•vegararnir og höfðingjar þeirra rjeðu lengri eða skemri
tíma og norrænt kyn fluttist víðs vegar um lönd, en er
frá leið, óx fjölmenni landslýðurinn þeim yfir höfuð, og
'upp úr öllu mynduðust þær kynblendingaþjóðir, sem nú
íráða ríkjum.
Þó allar þessar hyltingar yrðu dýrkeyptar þjóðunum
ll