Andvari - 01.01.1882, Qupperneq 34

30
Sólin
eru þessi: járu, króm, nikkel, kobolt, sínk, mangan,
aluminium, titan, natrium, caicium, baryum, magnesium
og vatnsefni og á seinustu árum hefir auk þess fundizt
súrefni (oxygenium) og holdgjafi (nitrogenium). Kísill
sem er svo aigengur á jörðunni hefir eigi fundizt þar.
Við rannsóknir á sólspectrinu hafa menn því fengið
margfalt betri þekkingu á eðli sólarinnar en áður og
skoðanir manna á hinni innri byggingu hennar hafa
við það mjög breyzt frá því er áður var á Herschels
tímum. Kirchhoff í Heidelberg, sem manna bezt
rannsakaði allt þesskonar, lýsir sólunni sem nú skal
greina. Sólargeislarnir koma, segir hann, frá innri
hlutum sólarinnar, sem eru fastir eða iljótandi; en utan
um þenna þéttari kjarna er gufuhvolf af logandi efnum,
sem alltaf er á iði og hreyfingu. fegar ljósið frá innri
hlutum sólarinnar fer gegnum þetta gufuhvolf, koma
fram svörtu rákirnar, af því þar eru ýms efni í gufuformi
sem soga í sig eða eyða samskonar geislum innar, að.
Að sólin sé fastari í sér að innan, sýnist vera eðlilegt
af því þyngstu efnin hljóta að dragast að miðjunni og
vera þéttar saman en hin ytri., Allir hlutir geta verið
í þrennskonar ásigkomulagi, fastir, íijótandi eða í gufu-
formi; en þetta ásigkomulag þeirra er aptur komið undir
hitanum, sem þenur allt út og fjarlœgir frumagnirnar
hverja frá annari. fegar hitinn er að tiltölu lítill, eru
frumagnahóparnir (molecularnir) svo nábundnir hver
öðrum, að vér köllum hlutinn fastan líkama; sé þeir
fjær hver öðrum, er hann fljótandi, og sé þeir enn meir
sundraðir, verður hluturinn að gufu. Kirchhoff ætlaði
eins og Galilei að sólblettirnir væru nokkurskonar skýja-
eða gjallmyndanir á yíirborði sólarinnar.
pað mætti ætla, að hlutur lýsti því betur, sem liann
verður heitari, og því er og svo varið við fasta og
fijótandi hluti, en þegar hluturinn er orðinn að gufu er
það eigi svo; þá verður ljósið daufara. í vanalegu tólgar-