Andvari - 01.01.1882, Side 49

og ljósið.
45
|>egar hilinn iunan að er eigi nógur til að framleiða
það rafmagn eða taugaafl, sem áreynzla vöðvanna þarf,
þreytast vöðvarnir. Eins er með verk heilans, þegar vér
hugsum mikið finnum vér til þreytu, af því rafmagns-
verkanir heilans þurfa nýja fæðslu til að uá sínum
upprunalega krapti.
Vér höfum hér lauslega drepið á, að hvert afl nátt-
úrunnar geti orðið að hverjum öðrum krapti, án þess
þó að vaxa eða minnka, eða með öðrum orðum að
komizt afiið aptur í sitt upprunalega forni, er það jafn-
mikið og sterkt eins og það var í fyrstu. Ef mönnum
sýnist eitthvað missast eða hverfa, þá er það af því að
einhver stærri eða minni breyting hefir orðið á leiðinni
án þess eptir væri tekið, og þá verður að leggja þá
verkun við til þess að upprunalega afiið komi fram.
Oflin eru eigi annað en hreyfing undir ýmsum kringum-
stæðum og í ýmsu formi. Náttúrau er ávallt fús á að
breyta einu afii í annað, en krefst ávalltfullra bóta; þó
einn kraptur breytist, þá er þó allt afi náttúrunnar á-
vallt hið sama og aldrei getur hið minnsta orðið að
engu. Eins er með frumefni náttúrunnar, þó þau breyt-
ist og opt fyrir sjónum vorum sýnist hverfa, þá eyðast
þau þó heldur aldrei og geta ekki orðið að engu.
Sé kerti brennt, sýnist það reyndar smátt og smátt
hverfa og verða að engu, en sé öllum þeim lopt- og
gufutegundum safnað saman, sem koma fram við brunann,
vega þær allar eaman jafnt kertinu. Efnin eru ávallt þau söinu
og öflin liin sömu, sem í þeim verka, þrátt fyrir alia þá
hringferð og breytingar, sem sífellt eru á hvorutveggju.
Náttúran er ekki í molum, hún er ein, óbreytileg heild.
í þessari einu heild náttúrunuar eru fólgin öll
notar í líkama sínum um 5,28 U, en vinnuhesturinn 3,1 « að
auk eða alls um 8,4 5 Af þessu notast til útvortis vinnu að
eins 1^/3 % eins og áður er getið, en allt liitt gengur til hinna
innri verkana í líkamanum.