Andvari - 01.01.1882, Page 56
52
Sólin og ljósið.
takmarkalaus. fví lengra sem andi vor og sjón kemst
út í geiminn, því stórkostlegra verður sköpunarverkið;
miljónir vetrarbrauta, sem aptr eru samsettar af milj-
ónum sólkerfa verða fyrir augum vorum hvar sem litið
er. Breytingar verða sí og æ, sólkerfi myndast, lifa og
deyja, sólarljós kvikna, lifa í miljónir ára og slokna
svo, og þó eru þau í samanburði við eilífðina ekki annað
en snöggur ljósglampi, leiptur á dimmri nótt. Lifandi
dýr og jurtir í óteljandi myndum fæðast og deyja, allt
vinnur sína þraut, allt gengur sinn verkahring hverju
nafni sem nefnist og reynir að ná sem mestum fram-
förum og fullkomnun. Vér mennirnir megum vera
þakklátir fyrir það, að oss er gefið skyn og skynsemi
til þess að dázt að allri þeirri dýrð náttúrunnar, sem í
kringum oss er; en einmitt af því vér fáurn að sjá, hve
stórkostlegur alheimurinn er og hve lítilmótlegir vér
sjálfir erum í samanburði við margt annað, ættum vér
að kannast við stöðu vora í heiminum, vera auðmjúkir
og hrokast ekki yfir því, þó vér í sumu berum af öðrum
lifandi verum á jörð vorri.