Tímarit lögfræðinga - 01.06.1951, Side 34

108
Tímarit lögfræSinga
sjálfsagt er það, að dómari á að benda sökunaut á þetta
jafnskjótt sem hann nær tali af honum eftir uppkvaðn-
ingu úrskurðar, enda skiptir engu, þótt sökunautur sé
löglærður maður, og skipa honum þá þegar verjanda eftir
ósk hans og veita verjanda þegar færi á að rækja starfa
sinn. Sýnist rétt að fresta prófun á sökunaut sjálfum,
þangað til verjanda nýtur við. Nú er gæzlufangi mjög á
valdi dómara, og má því svo fara, að ístöðulaus eða ó-
greindur aðili segi meira í prófun en hann getur staðið
við, þegar á reynir. Þó að verjandi eigi auðvitað ekki að
torvelda rétta rannsókn, þá á hann að gæta þess, að dóm-
ari verði hvergi offara við sökunaut og hagi yfirleitt rann-
sókn sem góður og skynsamur dómari á að gera. Verj-
andi getur og varið dómara ámæli um hörku eða annað
óviðurkvæmilegt atferli í rannsókn, sem dómara er stund-
um borið af hálfu sökunauta. Návist verjanda er því mikið
aðhald að dómara um rétta hegðun og jafnframt veitir
hún honum vörn við óréttmætum áburði um óviðurkvæmi-
lega háttsemi í rannsókn.
3. Eftirrit af varðhaldsúrskurði skal gefa ekki síðar en
sólarhring frá birtingu hans, 68. gr. Þetta skal gera, svo
að unnt verði að kæra úrskurð sem fyrst til hæstaréttar
samkvæmt 3. tölul. 172. gr. Verjandi er að sjálfsögðu
skyldur til að aðstoða sökunaut í því efni, enda þótt dóm-
ara sé skylt að sjá um áfrýjun samkvæmt 2. málsgr. 65.
gr. stjskr. Verjandi á því að semja greinargerð til hæsta-
réttar með kæru, eftir því sem efni standa til.
4. Um meðferð gæzlufanga eru nokkur fyrirmæli. Má
þar minnast fyrirmælis um það, að aldrei megi hafa gæzlu-
fanga undir 18 ára aldri með eldri föngum, 70. gr. 2.
töluliður.
5. Það er athugandi, að tryggingarfé eða ábyrgðarfé,
sem sett hefur verið til þess að sökunautur mætti halda
frelsi sínu, skuli, ef hann brýtur boð dómara um dvöl
í ákveðnu marki, varið til greiðslu skaða þess, sem söku-
nautur hefur valdið og hann hefur verið dæmdur til að
greiða, ef með þarf, 3. málsgr. 71. gr. Skaðabótakröfu sýn-