Tímarit lögfræðinga - 01.06.1951, Qupperneq 71

Meðferð opinberra mála
145
%tja skriflega eða munnlega. Það er algert nýmæli, að
vörn megi munnlega flytja, 123. gr. Dómara er það al-
VeS í sjálfsvald sett, hvort hafa skuli skriflega vörn eða
^unnlega. Getur hann því einnig hagað því nokkuð að
vilja verjanda eða ákærða, og auðvitað eftir málavöxtum
hverju sinni. Margbrotin og flókin mál verða sennilega
fyrst um sinn fremur flutt skriflega.
Verjanda (og auðvitað ákærða sjálfum) er rétt að benda
dóniara á, áður en vörn er flutt, hvert það atriði, sem
bví kunni að valda, að dómur verði ekki réttilega á mál
tagður, 1. málsgr. 124. gr. Mega slík atriði varða form-
hlið máls eða efnis. Samkvæmt 21. gr. i. f. varðar aðildar-
skortur frávísun. Verjandi telur ákæruvaldið skorta að-
dd, málið skuli sæta meðferð sjóréttar, röngum aðilja sé
stefnt, (manna víxl) taka skuli meðdómendur eða ekki,
°- s. frv. Skal dómari taka ákvörðun um þessi atriði, áður
en lengi-a er haldið. Ef krafizt er frávísunar, á dómari að
Veita dómsmálaráðherra kost á að tjá sig um það atriði,
2. málsgr. 124. gr. Þegar dómsmálaráðherra hefur ákveð-
ið málshöfðun, þá virðist þetta ákvæði eðlilegt, með því
sð úrlausn á frávísunarkröfu felur í sér álit á gerðum ráð-
herra. Vafasamari er nauðsyn á þessu, þegar dómari hefur
sjálfur höfðað mál samkvæmt 114. gr. og ráðherra hefur
har ekki nærri komið. Annars sýnist dómari geta hafið
^ál ex officio, þegar alveg má vafalaust telja, að því beri
að vísa frá dómi. Ákvörðun þess efnis, eins og um frá-
vísun eða neikvæða ályktun um meðdómendur, getur dóms-
^álaráðherra kært eða veitt ákærða leyfi til að kæra, 171.
gr. 1.—3. tölul.
Líka mætti vera, að verjandi setti það út á ákæruskjal,
að eigi væri ljóst, fyrir hvaða brot sökunautur sé ákærður.
hötta gæti sjálfsagt leitt til framhaldsákæru, ef athuga-
semdirnar þættu á rökum reistar. Og yrði þá að fresta
ftiáli þess vegna.
Svo má vera, að verjandi bendi á atriði, sem rannsaka
þurfi betur. Ef dómari fellst á það, þá verður máli frestað,