Hlín - 01.01.1926, Síða 57

Hlin
55
hafa um undirbúning sáðreita. Við getum líkt sáðbeðun-
um við barnsvöggu. Hverri móður mun það ljúft að hafa
hana hreina og svo vistlega sem föng eru á.
Þegar við tökum fræin, flytjum þau sunnan úr sól-
hlýjum ættlöndum sínum, þá göngum við þeim í móð-
urstað, þau verða fósturbörn okkar með fullum rjetti. Við
tökum þau úr móðurskauti jarðar til þess að njóta góðs
af þeim, unaðar eða arðs, eða hvorttveggja. Náttúran þarf
ekki okkar með til að sá fyrir sig, hún kann til þess
mörg ráð. Hún hefir gefið fræinu furðuleg tæki til að
fljúga og flytjast víðsvegar með vindi og vatni, fugl-
um og öðrum dýrum, — okkar er þægðin. — Pví er
það skylda hvers þess, sem ræktun stundar, hvort held-
ur er í smærri eða stærri stíl, að hafa það hugfast, að
hann hefir skyldur við plönturnar, ekki einungis arðsins
vegna eða fegurðarinnar, heldur vegna plöntunnar sjálfrar.
Munum að þær eru lífi gæddar verur eins og við sjálf,
þó nokkuð sje á annan veg háttað. Hvað vitum við
nema þær hafi næma meðvitund, tilfinningu fyrir með-
ferð allri og umgengni. Margt bendir til að svo geti verið.
Sáum svo Og plöntum í Drottins nafni og reynum að
tileinka okkur sem mest af gróðrarfegurð og gróðurnyt-
semi úti og inni í híbýlum okkar. Neytum allrar alúðar,
reynum aftur, þótt eitt sinn mistakist. — Munið að
mannshöndin er máttug til bóta, þegar hún er studd
sterkum vilja og öruggu bjartsýni á sigur og framgang
góðs málefnis.
Knararbergi 12. júlí 1926.
Guðrún P. Björnsdóttir.