Hlín - 01.01.1926, Qupperneq 78

76
HUn
lega áttað sig á hvernig ástandið er og út frá því sjeð,
hvað gera þarf í framtíðinni.
Sýningin þarf að leiða í Ijós alt það sem fyr og síðar
hefir einjrent gott íslenskt heimili og gefið því sinn sjer-
kennilega blæ, og hún þarf að gera það svo, að íslend-
ingar finni, að henni lokinni, hvöt hjá sjer til að gera
heimili sín þjóðlegri — íslenskari að útliti, — að þeir sjái,
að heimavinnan megnar að gera heimilin hlýleg og vist-
leg. Pá væri ekki unnið fyrir gíg. — Mikið er á sig
leggjandi fyrir heimilin. Alt er undir því komið að þau
geti laðað að sjer hugi manna, eldri sem yngri. Alt veltur
eiginlega á því í menningarlegu tilliti. — Og því leggja
þjóðirnar kapp á að hagnýta mentun konunnar, því það
er hún, sem meðal annars ber aðalábyrgðina i klæða- og
híbýlabútiaði (og að sjálfsögðu í matargerðinni). Hún
mótar heimilið mest og best. — Því þarf að vinna að
þessu máli með alúð og alvöru, það er ekkert hjegóma-
mál, heldur stórmál, sem snertir alla þjóðina, alda og
óborna. — Jeg sje í anda íslenskt heimili — í bæ eða
sveit, það skiftir engu máli, — þar er rúmgóð vinnu-
stofa, björt, hrein og hlý, þar sitja heimilismenn saman
við vinnu sína, eins og í baðstofunum í gamla daga. —
Parna eru mörg verkfæri, sem Ijetta mönnum vinnu-
brögðin, góður raddmaður les hátt fyrir fólkið. Heimilið
er glaðvært og skemtilegt. Par er gott að vera, og þar
vill fólkið vera. — Það er unnið til heiniilisþarfa, og það
er unnið til sölu. — F*að er unnið þarna þjóðmenning-
arlegt starf og um leið hagsmunalegt, hvorttveggja stór-
þýðingarmikið fyrir þjóðfjelag vort.
Pann þjóðarmetnað ættum við að eiga að vilja hlynna
rækilega að heimilisiðnaðinum, af því meðal annars, að
hann, og líklega hann einn, gerir okkur hliðstæða hinum
öðrum menningarþjóðum, og jeg býst jafnvel við, að sumif
setji okkur þar skör hærra.
Pað er óhætt að fullyrða, að takist sýningin vel og