Hlín - 01.01.1926, Qupperneq 82

80
HUn
koma, — ekkert er þeim jafn hugleikið og að kynnast
heimilunum að fornu og nýju. — Allar menningarþjóðir
eiga nú í söfnum sínum hús og heimili frá liðnum tíma
og telja það helga dóma. — Við þurfum að koma upp
íslenskum sveitabæ fyrir 1930 á fögrum stað við Reykja-
vík og safna til hans af öllu landinu. Margir mundu
verða til að rjetta því fyrirtæki hjálparhönd.
Halldóra Bjarnadóttir.
í Eyjafirði fyrir 50—60 árum.
Kœra Hlín!
Mjer hefir oft geðjast svo vel að orðum þínum og
anda, að vakið hefir Iöngun mína að finna þig að máli.
En það er hvorttveggja, að óhjákvæmileg umsvif kenna
að neita sjer um eftirlæti, og að það mun varla vansa-
Iaust, að grár og grannleitur karlfugl sje að draga sig
eftir ungri blómarósj En jeg sje það meðal annars, að
þú ert ekki fráhverf öllu gömlu, og dirfist því að kynna
þjer svolítið huga minn.
Jeg hefi haldið mig dálítið sönghneigðan. Vil jeg nú
birta þjer smekk minn í þeim efnum, og segja þjer frá
gömlu eftirlæti hans.
Jeg verð þá að nefna þjer uppáhalds-hljóðfæri mín,
sem kváðu eyrum mínum i bernsku til ævarandi endur-
minninga. Pau hjetu: rokkur og kambar. Þar var nú sam-
ræmið! Og svo þegar bættist við vefstóll og prjónar!
Pessu dillandi, indæla «orkestri« fæ jeg ekki gleymt. Enda
var það leikið með þeim krafti áhugans sem jeg veit nú
fá dæmi til. Jeg verð ungur aftur, er jeg hugsa um það.
Regar lokið var sláturstörfum að haustinu, settist kven-
fólk inn við ullarvinnu — við tóskap, var það nefnt.
Byrjað var á að tæta á hendur og fætur heimilisfólks —
plögg. En þetta var aðeins hægfara forspil, því að eigi