Hlín - 01.01.1926, Page 112

110
Hltn
heili geti verið eins góður. f*að hafi því meiri þýðingu
að bera saman þá hluta heilans er menn álíti að sjeu
aðsetur og starffæri helstu andlegra hæfileika.
Petta hefir einnig verið gert og komið í Ijós að þær
heilastöðvar, sem eru aðsetur mikilsverðra þátta vits-
munalífsins eru minni á konum og hafa færri fellingar
og munurinn er til staðar þegar á börnunum.
Auðvitað má segja að heldur ekki þetta sje sönnun,
heilinn mundi þroskast eins og önnur líffæri ef á hann
væri reynt. Þetta segja einkum þeir, sem trúa á mikla
þroskamöguleika mannsins. Þeir gera svo ráð fyrir að þeir
andlegu hæfileikar sem vinnast, gangi að erfðum til barn-
anna. En eins og áður er tekið fram, þekkir arffræðin
ekki þau lögmál, sem ráða um arfgengi andlegra eigin-
leika. Og í fljótu bragði virðist undarlegt, að þessi mis-
munur á heilabyggingu karla og kvenna eða á gáfnafari
þeirra ætti sjer stað, ef andlegir hæfileikar væru arfgengir.
Pví hversvegna hefðu þá konur ekki erft hæfileika feðra
sinna?
Eins og minst hefir verið á, er enn ekki fengin nægi-
leg reynsla um, hverju konur myndu afkasta á þeim
sviðum, sem karlar hafa til þessa verið einir um.
Þeir aftur á móti, er hafa þá sannfæringu, að eðlis-
munurinn sje verk náttúrunnar, sje tilgangur, sje skilyrði
fyrir eðlilegum vexti og viðgangi mannkynsins, þykjast
ekki þurfa að bíða slíks árangurs.
Peir benda á, að konur hafi öldum saman starfað á
ýmsum andlegum sviðum. Svo er t. d. á sviði listarinnar.
Sú list, er konur hafa sennilega lagt mesta stund á og
iðkað mest, er söngur og hljóðfærasláttur. Engum dettur
víst í hug að neita, að konur hafi náð mikilli fullkomn-
un í þeim greinum. En eftirtektavert er það að þar er
listin innifalin í því að skilja og bera fram annara hugs-
anir, annara tilfinningar. Mjer skilst að þar sje vandinn
mestur að finna, hvað vakti fyrir tónskáldinu. Menn þurfa