Hlín - 01.01.1926, Qupperneq 121

Hlin
119
og hlaut því að detta af þeim þegar minst varði, eða
verða viðskila við þær á einhvern hátt. Og því fyr því
betra.
Þetta á sjer auðvitað einkum stað hjá konum með
ríku kveneðli. Fáir vita nema þeir sem reynt hafa hvað
viðkvæmt er sálarlif stúlkna á unglingsárunum. Ált líf
þeirra snýst utan um einn og sama miðpunkt: Prá eftir
súmúð. Á þessum árum fara þær í skólana. Þeir hafa fátt
upp á að bjóða, er svalað geti þessari þrá. t*eir bjóða
þeim yfirleitt steina fyrir brauð, þurrar lexíur og fræði-
greinar, sem standa í litlu eða engu sambandi við lif
þeirra. Ef trúartilfinning þeirra væri vakin og glædd og
smekkur þeirra fyrir bókmentum, ef þeim væri gefinn
kostur á að lesa úrvalsbókmentir og Ieiðbeint í því efni,
þá grunar mig að skólavistin gerði þær andlega frjórri,
því þetta tvent er í dýpstu samræmi við eðli kvenna og
svalar samúðarþránni best og mest.
X.
Kvenfrelsisvinir tala oft um, að hreifingin hafi verið
nauðsynleg þó ekki væri nema vegna þeirra kvenna, sem
aldrei giftast, og vegna þess að konur sjeu fleiri en karlar,
geti ekki allar fengið tækifæri til þess. Þetta kann að vera
rjett. En að jafnrjettið sem fengið er, leiði til þess sem
forvígismennina dreymdi um, það er minsta kosti ekki
órðið énn.
Jeg held að enn sem komið er sje vafasamt hvort
hreifingin hafi ekki gert meira ilt en gott. Hún breytti
lífsstefnu kvenna, svo nú hefir hún um langt skeið farið
í öfuga átt. Margir menn og konur hafa altaf skilið þetta.
Mjer skilst að þeim sje nú að fjölga, sem þykir núver-
andi ástand óþolandi og skilja að hætta stafar af því
fyrir kynstofninn.
Vel getur verið að jafnrjettið eigi eftir að leiða ein-
hverja blessun yfir þjóðfjelögin. En það gerir það ekki