Hlín - 01.01.1935, Blaðsíða 31

29
Tílin
honum. Það yrði ljettari húsræstingin á bæjum, ef
þetta væri gert, sem er fljótgert.
G.
Hvað göfgar manninn mest?
(Úr fjelagsblaði kvenna í Múláþingi).
Þessari spurningu er ekki auövelt að svara í fáum
orðum þannig að hægt sje að finna orðum símim stað.
En þó henni megi svara á ýmsa vegu, hallast jeg helst
að þeirri skoöun að þaö sje vinnan, sem göfgi mann-
inn mest, og ætla jeg að reyna að leiða rök að því.
Um þctta efni eru jafnvel heilar skáldsögur ritaöar,
er sýna fram á það, hvernig aumustu fátæklingar
hefja sig til vegs og valda aðeins meö því að starfa
ötullega með höndum og heila, og það jafnvel stundum
án mentunar. Aö vísu mun það ekki vera alment að
menn yfirbugi þannig fátæktina og afleiðingar henn-
ar, en þó finnast þess ekki fá dæmi.
Jeg tel víst, að flestir sjúklingar, sem ekki geta
starfað hugsi sem svo: »ó,. að jeg væri heilbrigður og
gæti unnið«. — Manni finst í fljótu bragði ekki til
mikils mælst, en þó er það sjálfsagt ein hin besta
gjöf aö eiga hraustan og heilbrigðan líkama og geta
unnið margt þarft verk fyrir sjálfan sig eða fyrir
land sitt og þjóð.
Einn maður segir svo: »Það hefur göfgað mig mest
að vera sem sjúklingur í góðum fjelagsskap«, og það
mun rjett vera, en fæstir sjúklingar eiga völ á milcl-
um fjelagsskap, það er aðeins á sjúkrahúsum, sem
maður getur notið þeirra gæða, og þó því aðeins, að
sjúklingurinn sje ekki mjög þjáður á sál eða líkama.
Jeg hef um möi'g ár vei-ið heilsulítil og verið tímunum
saman í rúminu og þá hef jeg líka sárast fundið til