Hlín - 01.01.1935, Síða 73

Hlin
71
góðum manneskjum. Það er í sannleika ekki þeim að
kenna, þó við börnin þeirra höfum ekki notfært okk-
ur sem skyldi alt það göfuga og góða, sem þau bæði
sameiginlega lögðu fram til að leiðbeina, uppfræða
og þroska okkur svo við mættum lifa lífi okkar sem
góðum guðs börnum sómdi.
Þó öllu fleygi nú fram í þekkingu og menningu nú-
tímans, þá er margs að sakna frá liðnum tíma, sem
ekki verður tölum talið nje gulli bætt. Finst mjer þar
einna' tilfinnanlegastur missir heimakenslunnar og
heimalærdómsins, sem nú er, því miður, algerlega
horfið úr heimilunum, og er sárt til þess að hugsa.
Engin fræðsla jafnast á við þá sem góð og ástrík móö-
ir veitir, sem vakandi og sofandi ber börnin sín fyrir
brjósti og reynir að sá guðstrúarsæðinu sem fyrst í
saklausu og bljúgu barnshjörtun. Jeg get borið vitni
uni þetta af eigin raun. Við systkinin áttum þá móð-
ur, sem ekki ljet hjá líða að innræta okkur guðsorð
og leiða okkur börnin nær alföðurnum himneska,
treysta honum og elska hann. Ekkert veganesti getur
góð móðir gefið barni sínu betra en að kenna því að
þekkja Guð og frelsarann, flýja til hans í trú og bæn,
þá erfið er gangan á lífsbrautinni, því þó heimsglaum-
urinn og gjálífið reyni með öllum sínum heillandi ynd-
isleika að draga æskumanninn út í hringiðuna, og það
takist á tímabili, þá fer aldrei svo, að ungmennið
ranki ekki við sjer og leiti þá í hjarta sínu að guðs-
trúarsæðinu, sem foreldrarnir gróðursettu þar honum
til hjálpar og vemdar.
Nú þegar aldurinn færist yfir mig, er það unaðsríkt
að yfirfara í huganum, meta og virða með hjartans
þakklæti alla þá viðleitni og skyldurækni, sem foreldr-
ar mínir sýndu í uppeldi okkar barnanna sinna. Það
breiðir geislandi fagurt sólarljós yfir liðna tímann,