Hlín - 01.01.1935, Síða 85

Hlín
83
urn til 20 ára aldurs, frá því hann var 2ja- ára að þau
tóku hann til fósturs. Við fórum svo öll með honum
til Ameríku, foreldrar mínir, systkini mín 3 og- börn
þeirra. Vorum 2 ár í Argylbygð. Var móðir mín ósköp
heilsuveil bæði þau ár, en undi sjer vel og var hrifin
af öllum hinum stórfeldu framförum og af því að sjá
góðan efnahag margra, sem við þektum, og sem fóru
fátækir frá íslandi. Vorið 1905 fluttu foreldrar mínir
hingað vestur í nýlendu (Saskatsevan). Tók faðir
minn eignarrjett á landi og bygði hús á því. Var móð-
ir mín allan þann vetur ósköp veik og lá frá því um
hátíðar og fram á vor, var hún orðin svo mögur, að
jeg tók það ekkert nærri mjer að bera hana ein á milli
rúma, var það mest í nýrunum. Gat enskur læknir
bætt henni svo að hún komst á fætur, þegar hlýna tók,
en var ósköp lengi að ná sjer, og fyrst er hún reyndi
að halda á nál, datt hún úr hendinni á henni, en það
smáfærðist í hana líf og styrkur, svo hún fylgdi oft-
ast nær fötum, og lifði i 4 ár eftir þetta. Sat í sæti
sínu og vann af kappi til að gleðja aðra, hafði hún
altaf góða sjón með því að nota gleraugu. Sje jeg
miskunnsemi himnaföðursins kærleiksríka í því eins
og svo mörgu öðru, að lofa blessaðri móður minni að
halda sjóninni sjer til unaðar og ánægju, því það
hefði verið hart fyrir hana að geta ekki verið altaf
eitthvað starfandi, og svo að geta lesið guösorð, því
það var hjartapunkturinn í trú hennar og lífi, í trú
á Guð sinn og frelsara lifði hún og dó.
Ilaustið 1910 fluttum við af landi föður mins til
Þorbjargar systur minnar og manns hennar Jóhann-
esar Pjeturssonar. Móðir rnín var þá alveg þrotin að
heilsu en faðir minn orðinn blindur. Var hún lítið
á fótum eftir það, leið aldrei mikið, en hjartað bilaði
og dó hún 9. jan. 1911. En blessaður faðir minn lifði
6*