Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1951, Blaðsíða 75

FRÁ ALDA ÖÐLI
55
bilið, herti hann loksins upp hugann
°g gekk frá vinnu sinni inn til Evu,
því um máltíðir vildi hann ekki um
þetta tala, bæði vegna krakkanna
og þess, að hann óttaðist að missa
matarlystina, en verða andvaka ef
hann bæri þetta í tal að nóttu til.
Eva sat nakin í tágastól, sem hún
hafði brugðið sjálf, og var að gera
við skinnkyrtilinn sinn, sem hún lét
sitja á hakanum og orðinn var svo
slitinn og rifinn, að það sást alls
staðar í gegnum hann þegar hún
var í honum. Hún sneri sér á auga-
bragði frá Adam, þegar hún heyrði
hann koma inn, svo hann sæi ekk-
ert, því hún var farin að kunna illa
þeirri fornu Paradísar-tízku, að
stríplast ber, þótt börn hennar
fleygðu stundum af sér kyrtlunum
þegar heitast var. En þá bundu þau
sér flest mittisskýlur eins og tíðkast
hafði í Paradís eftir syndafallið.
Adam sagði:
„Eva!“
„Nú, hvað svo sem viltu mér á
þessum tíma dagsins?“
Adam varð orðfall, enda var hann
ekki mælskumaður.
Það varð löng þögn og leiðinleg.
Adam glápti út í loftið eins og heim-
ottarlegur hérvillingur, en Eva
hamaðist á kyrtlinum eins og hún
ætti lífið að leysa, og jafnvel teygði
kyrtilinn með tönnunum, þar sem
skinnið hafði skorpnað.
„Þér virðist vera eitthvað mikið
niðri fyrir“, mælti Eva loks, sneri
eðeins höfðinu í áttina til hans og
eit á hann rannsóknaraugum kon-
Unnar, en hélt svo áfram vinnu
sinni.
Adam stóð ráðaleysislegur á
miðju gólfinu og horfði niður á
fætur sér. Hann hafði ekki fengið
sér sæti, því hann hugsaði að er-
indið tæki ekki langan tíma, og svo
voru líka fáir stólarnir í kofanum,
sem treysta mátti nema sá, sem Eva
sat á. En það var ekki fyrr en eftir
langa mæðu og marghugsaða setn-
ingu, að Adam gat stunið upp:
„Getur þú sagt mér, Eva mín,
hverir eru foreldrar þessa annars
mannkyns, sem býr í landinu hin-
um megin?“
Hvort Eva hafði nú lokið viðgerð-
inni á kyrtlinum segir sagan ekki,
en hún steypti honum yfir sig með
miklum vanans fimleik, stóð á fæt-
ur, sneri sér að manni sínum og
horfði á hann alvarlega:
„Spyr þú hann, sem alt skapaði
í öndverðu, Adam“.
„Ég sé hann næstum því aldrei nú
orðið, og svo er ekki víst að hann
vildi segja mér það“.
„Grenslastu þá ekki eftir því, sem
þér kemur ekki við, og láttu þér
nægja, að þú varst settur yfir alt,
sem lifir á jörðinni“.
„Já, þarna kemur það! Sei, sei! og
svei, svei!“ hrópaði Adam æstur og
sótti í sig veðrið. „Settur yfir! segir
þú. Það er svo sem ekkert ólíkt því!
Ég er má ske herra tígrisdýrsins,
ljónsins og ótal annara enn verri
villidýra, sem rifu mig í sig ef ég
opnaði munninn og flýði ekki undan
þeim eins og dauðhræddur héri; að
ég nú ekki tali um höggorms fjand-
ann, eins og hann fór nú með okkur.
Nei, og aftur nei. Ég er ekki einu
sinni herra yfir mannskepnunum,
sem búa hinum megin í landinu, og
hefi aldrei séð þær mannkindur auk
þá heldur meira. Hefur þetta fólk
leitað minna ráða og minnar for-