Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1951, Blaðsíða 77

FRÁ ALDA ÖÐLI
57
æsku, sem hún geymdi í hjarta sínu
sem helga dóma. Varir hennar
bærðust en hún talaði ekki upphátt
svo Adam heyrði fyrr en í eyrum
hans þrumaði:
„Það var Skaparinn, sem elskaði
mig fyrst!“
Adam herptist saman í keng. Það
var eins og honum hefði verið gefið
hroðalega á kjaftinn. Hræðileg van-
máttar tilfinning leið um hann allan.
Hann gat ekkert sagt, og hefði ekki
getað komið upp orði, þótt hann
hefði reynt það. En hann reyndi það
ekki. En Eva virtist ekki vita hvern-
ig honum leið, því hún leit ekki á
hann, en horfði myrkbláum augum
á eitthvað langt í fjarska þótt hún
nefndi nafn hans.
„Hann skapaði mig á Sumardag-
mn fyrsta, langa-löngu á undan þér,
Adam, sem hann bjó til á fyrsta
vetrardag“.
Adam heyrði eitthvert ánægju-
naurr í Evu, sem hann var orðinn
raunar vanur við þegar líkt bar
nndir og hann var að fara í skömm-
lna, enda mumpaði ekki í honum
°g Eva hélt áfram óhindruð sköp-
nnarsögu sinni:
„En þegar hann sá mig alskapaða
líta brosandi á sig — þenna undur-
samlega og dásamlega lífgjafa minn
1 fylstu merkingu orðsins — þá sagði
hann það, sem ég gleymi aldrei: „Þú
eit dýrð sköpunarinnar, meistara-
srníðið, kraftaverkið, og ég tími ekki
að skapa manninn fyrst um sinn og
gefa þig honum, þótt hann verði
síðar hlutskifti þitt, því svo er því
yrir fram niður raðað*. — Svo sagði
ann, en ég leit fagnandi á hann
augum minnar fyrstu ástar“.
Þótt einkennilegt sé, þá var Adam
að byrja að ná sér aftur, því þótt
saga Evu gerði fremur lítið úr hon-
um, sem hleypti í hann ilsku, þá
mundu fleiri en hann vera í laumi
upp með sér af konu, sem kom-
ist hefði eins hátt í tigninni og
Eva. En hann vissi af gamalli
reynslu, að fæst orð báru minsta
ábyrgð þegar hann hafði komið
konu sinni í svipaðan ræðuskörungs
ham, svo Eva hélt enn óhindruð
áfram, eftir að hugur hennar hafði
dvalið litla stund við hinar fyrstu,
glöðu minningar lífs hennar:
„Ég bjó í fögru landi fyrir utan
Eden, og ég og engin önnur er móðir
fyrstu mannanna á jörðinni —
þeirra, er þú varst að spyrja eftir,
Adam. Þeir eru miklu fallegri en
þín börn, en komu aldrei í aldin-
garðinn og ég vildi ég hefði aldrei
þurft að búa í Paradís. En það var
vegna sauðarhöfuðsins á þér, að ég
gaf þér að bíta í eplið af skilnings-
trénu, svo þú hefðir hugmynd um
hvað ég var að segja við þig. Eins
var það mér að þakka, að þú ázt
ekki aldinin af lífstrénu, því ég
kveið því óendanlega langlífi og
treysti mér ekki til að búa með öðr-
um eins nöldrunarsegg og leiðinda
skrjóð um alla eilífð“.
Adam fanst nú vera komin tími
til að taka þátt í samræðunum, en
lét sem hann heyrði ekki niðrunar-
yrðin, sem Eva valdi honum, þótt
hann væri herra hennar.
„Segðu mér nú eitt, Eva“, mælti
hann. „Hvaða flapur var þetta um
rifið, sem þú áttir að vera sköpuð
úr, en sem er þó kyrt á sínum sama
stað enn þá?“
„Ó, það var alt mér að kenna.
Skaparinn var búinn að sýna mér