Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1951, Blaðsíða 109

FRAMTÍÐAR BÓKMENTIR ÍSL. í VESTURHEIMI
89
á því að læra málið, eins var það
nauðsynlegt fyrir hana (hreyfing-
una), að eignast málgagn. Víðtækar
hreyfingar, sem ætlast er til að lifi
og þroskist, verða að eignast mál-
gagn.
Önnur vakning samhliða þessari
hefir einnig risið upp hér vestra;
hún er sú, að ungt fólk af íslenzku
bergi brotið, hefir ort ljóð á ensku,
og tekist það vel. Hefir sú gáfa auð-
sjáanlega gengið í erfðir frá fyrri
kynslóðum. Langar mig til þess að
birta í íslenzkri þýðingu við lok
þessarar greinar sýnishorn af ljóð-
um þessara ungu skálda.
Brúin milli nútíðar og framtíðar
er í smíðum. Þessi ungu skáld leggja
þar hönd á plóginn, en „The Ice-
landic Canadian“ á þar forustuna.
Mér dettur nokkuð í hug: Ég ferð-
aðist einu sinni yfir Klettafjöllin.
Skamt frá stað, sem Lake Louise
heitir, mætast tvær ár, önnur tær
ems og kristall, hin mórauð eins og
skolavatn, eða eins og jökulár á ís-
landi. Eftir að þær hafa mætzt halda
Þser áfram samhliða, án þess að
vatnið blandist, alveg eins og góðir
ferðafélagar með mismunandi hör-
undslit. Þetta helzt alllengi. En sam-
ferðin varð til þess að vatnið bland-
aðist smám saman þangað til það
^uyndaði nokkurn veginn hreina
eða tæra stóra á: Þar dró hvor um
si§ dám af sínum förunaut. Þetta
taknaði í huga mínum blöndun þjóð-
flokkanna hér í álfu. Mig langaði til
Þess að geta hugsað mér íslending-
inn sem kristallstæru ána, sem
reyndi að halda sér út af fyrir sig,
en tókst það ekki nema um stundar-
sakir. En þegar alt var sameinað,
angaði mig til þess að mega trúa
Því að þessi mikla á með blandaða
vatninu yrði tærari og heilnæmari
vegna þess að íslendingar eða ís-
lenzk áhrif hefðu blandast í hana.
VII.
Hér birtast stutt sýnishorn af
ljóðum 9 ungu skáldanna, í stafrófs-
röð.
Sönn vináiia
Eftir Albert L. Halldórsson
Sönn vinátta veitt og þegin
er vermandi ljós frá sól.
Hún verður ei mæld né vegin;
hún veitir í hríðum skjól.
Og lífið þá finst oss fegra,
ef finnum vér trúan vin,
og hlýrra og hátíðlegra
sem himinsins endurskin.
Sönn vinátta’ er verndargyðja,
sem veitir í þrautum lið.
Hún fús er að styrkja’ og styðja,
hún stendur oss æ við hlið. —
Á heimsvegum bröttum, hálum,
þó háð séum margri rún,
frá skaðsemi skyldum sálum
og skelfingum bjargar hún.
Ef öldurnar stormur ýfir
og útrýmir friði’ og ró,
er vináttan höfn, sem hlífir
við háska á lífsins sjó:
Sem limrík og laufguð hrísla
hún lúnum er hvíld og værð;
þar hugljúfar raddir hvísla. —
Vor hugsun og sál er nærð.
Sönn vinátta veitt og þegin
er vermandi ljós frá sól.
Hún verður ei mæld né vegin.
Hún veglýsir pól frá pól.
Því megi hún metin verða
og mikluð kyn eftir kyn,
því guð ann þeim góðra ferða,
sem gefur hann trúan vin.