Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Side 62

DR. TRYGGVI J. OLESON:
Skúli Johnson
Hinn 1. júní var ég staddur í
Toronto á þingi háskólakennara
(Learned Societies of Canada). Eftir
hádegi varð mér reikað inn í salinn
þar sem unnið var að skrásetningu
erindreka. Hitti ég þar fyrstan
manna dr. William M. Hugill, kenn-
ara í latnesku og grísku við Mani-
toba háskóla. Tók hann mig strax
afsíðis og sagði mér þá harmafregn,
að Skúli prófessor Johnson væri
látinn. Mér kom fregnin mjög á
óvart. Ég hafði að vísu vitað, að
Skúli hafði verið veikur í tvo eða
þrjá mánuði, en að hann væri svo
alvarlega sjúkur hafði mig ekki
grunað.
Ég fór strax að hugsa um kynni
mín af Skúla. Við hittumst fyrst,
þegar ég hóf að lesa latínu til meist-
araprófs við Manitoba háskóla
haustið 1934. Ég gleymi því aldrei,
hve vel hann tók mér og fjörlega,
þegar ég kom til hans í fyrsta tím-
ann, og brátt urðum við góðir
kunningjar bæði utan skóla sem
innan. Þó er mér hann minnistæð-
astur sem kennari. Aldrei hefi ég
haft annað eins yndi af að lesa latínu
og hjá honum. Hann var latneskum
bókmenntum þaulkunnugur og elsk-
aði þær. Hann ljómaði af fjöri og
komst í ásmegin, þegar hann las
fyrir okkur nemendunum annað
hvort á latínu eða ensku. Þá var eins
og maður sæti undir ræðu einhvers
hinna gömlu rómversku málsnill-
inga. Skúli hafði hreimmikla rödd,
og það glumdi í salnum, þegar hann
las t. d. úr ræðum eftir Cicero, en
röddin gat einnig orðið blíð og við-
kvæm, þegar hann las tilfinninga-
ríkt kvæði eftir Propertius eða
Tibullus. Við stúdentarnir sátum
oft töfraðir undir lestri Skúla.
Skúli Johnson var maður sem let
sér ekkert mannlegt óviðkomandi
(nihil humanum mihi alienum puio).
Utan kennslustofunnar ræddi hann
oft við mig um allt milli himins og
jarðar. Þó voru það einkum bók-
menntir og þá sérstaklega ljóða-
þýðingar hans, sem bar á góma-
Skúli var mjög ljóðelskur maður og
hafði yndi af að glíma við þýðingar
á ensku úr latínu, grísku og lS'
lenzku. Ég efast um að sá dagW