Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Page 69
GöMLU skórnir
51
Þeir slitnuðu af erli um húsbóndans hag
um hálf-bjartan morgun, um nótt og um dag,
að koma sem flestu í form og í lag,
sem friðleysi bóndanum olli.
Og næst eru útlendings-skórnir, ja sko,
þá skó ætti að lita og hreinsa og þvo,
því límkvoðan linar og feygir.
Og saumarnir stóðust ei stritið þess manns
er stórhuga kom til hins ónumda lands.
En vonbrigði urðu víst hlutskifti hans.
Um hitt veit ég saga mín þegir.
En giftingar-skórnir mér geðjast hér bezt,
því göfgasta hugsjónin við þá er fest.
Þeir báru mig birtunnar megin.
Um hraungrýti, mela, um holt og um börð,
um heiðar og jökla, um flóa og skörð,
um sanda og öræfi, fjöru og fjörð,
þeir fundu mér greiðasta veginn.
Og útfarar-skóna í húminu hér
ég horfi á löngum, þeir fylgt hafa mér
allt líf mitt til líðandi stundar.
Mér virðist sem beri þeir bruna-sár.
Þau brenna á laun þessi saknaðar-tár,
sem falla á veg okkar ár eftir ár
í einrúmi, er heimurinn blundar.
En heimfarar-skóna ég met einna mest,
því minninga-keðjan er við þá svo fest
að ekkert má afl hana slíta.
I gleði og raunum þeir reynst hafa bezt.
Er röðull að lokum í öldurnar sezt
ég þarf ekki að biðja um burtföngu-frest
að binda minn þveng eða hnýta.