Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Qupperneq 70

Björgunin
Ungi maðurinn, fölur af andvök-
um og illa til reika, kemur fram á
gilsbrúnina og horfir niður í hvín-
andi vatnsfallið. Honum er auð-
sjáanlega sjálfsmorð í hug:
Já, hví ekki að enda þessar and-
vökur með eilífum svefni? Hingað
hef ég oftsinnis áður gengið til að
prófa sjálfan mig — hvort ég
ónauðugur, óviljugur geti framið
sjálfsmorð, og ég hef altaf móti vilja
mínum horfið til baka. í þessu eina
tilfelli er mér auðvelt að gera það
sem ég vil, en örðugt að gera það
sem ég vil ekki. — Á móti vilja sín-
um er lífið alla æfi sína að drepa
sjálft sig, byrjar um leið og það
fæðist í þennan heim. Slíkt að gera
móti vilja sínum er óeðlilegt. Hitt
er alskostar eðlilegt að það drepi sig
með vilja — eðlilegt, fyrst lögmál
þess er ætíð og æfinlega það að:
eyðileggja sig, tortíma sér vitandi
eða óvitandi — já og það að ástæðu-
lausu. En það, að hafa ástæðu til að
fyrirfara sér og gera það viljandi
er ekki að aftaka lögmálið, heldur
að fullkomna það, vera í eðlilegu
samræmi við það.
Hver er þá ástæðan til að ég er
kominn hér? Ég finn að það er svo-
lítill hluti af mér, sem er lifandi.
Því minna sem lífið er, því minni
glæpur að tortíma því, og ef lífið
er ekki neitt sem vert er að nefna
því nafni, þá auðvitað enginn
glæpur. Lífið verður að hafa tilgang
til að geta heitið líf. Tilgangslaust
og þýðingarlaust líf er í raun og
veru ekki neitt — bara núll, sem
alt mælir með að þurkað sé burt
af hinni svörtu töflu tilverunnar.
Hann lítur nú upp frá vatnsfall-
inu og horfir í kring:
Þetta núll míns lífs er í tilgangs-
leysi og vonleysi dregið utan um
þessa kvenveru, sem ég elska —
ósjálfrátt. Ef ég hefði sjálfur mátt
ráða, hefði ég ekki elskað hana. —
Það má vera að ég geti borið þessa
þýðingarlausu byrði, en ég vil það
ekki! Ég leiði minn hest frá þeirn
byrði, sem tilveran réttir að mer
ótilkvödd og móti vilja mínum. En
sjálfsagt hefir tilveran tilgang; hun
er með þessu tiltæki að tortíma
mér. Ég fullnægi hennar vísdómS'
fulla vilja með því að fleygja mér
fram af björgunum.
Hann lítur nú upp til himins og
krossleggur hendurnar á brjóstinu-
Drottinn! Þú hefir neytt mig ^
að elska stúlku sem ekki vill þýðast
mig — ekki getur elskað mig — fn
óvirðir ást mína og skapraunar mer;
Ég þykist skilja tilgang þinn, að þu
sért með þessu að ryðja mér ur
vegi og til þess hafir þú einhverja
ástæðu. Sjálfsagt hefir þú eitthva'
mjög mikilsvert fyrir augum, , s15”1
ekki er á mínu færi að ráða í e ^
rannsaka. Læt ég mér naegja a
mega verða að vilja þínum. Eins o
þú hefir leitt mig hingað, leiöir Þ
mig fram af brúninni.