Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Qupperneq 77

SÉRA ALBERT E. KRISTJÁNSSON:
Einar Ólafsson
frá Firði í Mjóafirði
„Það er ekki oflofuð samtíð.
En umbætt og glaðari framtíð.
Það land sem að sjáandinn sjer.“
—St. G. Si.
Ýmsar minningar mega gjarnan
gleymast. En nokkrar eru þær minn-
ingar, sem mega als ékki gleymast.
Eru það einkum minningar þeirra
sem áttu nauðsynleg erindi ekki að-
eins til samtíðar sinnar, heldur
einnig til framtíðarinnar. Einn
siíkra manna var Einar Ólafsson.
£*að hefir verið hljótt um hann þau
full 48 ár, sem liðin eru síðan hann
dó. Þessi þögn er þó skiljanleg þeim
sem voru vinir hans og samherjar
siðustu æfiárin hans. Þennan skiln-
ing túlkaði að nokkru leyti St. G.
Stephansson í þessum ljóðlínum úr
kvæði sem hann orti skömmu eftir
iát Einars undir fyrirsögninni:
»Einar ólafsson ritstjóri Baldurs“,
°S er að finna í „Andvökur“ I.,
bls. 198:
..Verða ei stjórn né kirkja klökk
^vödd með frétt um látið.
Ealdur getur þrútin þökk
Þurrum tárum grátið.“
Svo ber og hins að gæta, að allur
P°rri manna er ærið nærsýnn þegar
skal manngildi samtíðar-
mannsins. Þeir sjá yfirleitt aðeins
það sem á yfirborðinu liggur og
sem allra næst þeim er. Þeir benda
gjarnan á „björtustu stjörnuna“ á
bláhvolfi himinsins, en gæta þess
ekki að í ómælisdjúpinu, bak við
blámann sem birtist sjónum þeirra
dyljast ósegjanlega mikið stærri og
fegurri stjörnur. Þetta er þeim ekki
láandi, því þeim hefir aldrei verið
gefin gáfa sjáandans.
Einar Ólafsson var fæddur 23.
desember 1865 í Firði í Mjóafirði.
Foreldrar hans voru þau merkis-
hjónin Ólafur Guðmundsson og