Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Síða 109

UM VINÁTTU OG BRÉFASKIPTI
91
breytingum til þess, sem virðist
verra.
Munu fleiri hafa hvatt Magnús
hins sama og þeirra fremstur Eggert
Jóhannsson.
Réðst það loks, að Magnús brá
Ser meÖ tilstyrk nokkurra vina sinna
vestur að hafi, og frétti Stephan frá
nonum þaðan í bréfi 20. júlí 1912,
Par sem Magnús segir m. a.:
Eg hefi í hyggju að dvelja hér á
s 1 öndinni um hríð, loftslagið hér á
Ve við heilsu mína, og ég er hrifinn
a sjó og fjöllum. Ég held, að ég
orði hér stálhraustur með tíman-
finn, að mig langar til að
i.ar en draummaðurinn (eða
Vep + af shalchnu) í mér sefur nú
óK ^ runiskast ekki, og tel ég það
obrigðult batamerki.
hald^ ^agnús atvinnu sem bók-
bv£fari Ufa Þorsteini Borgfjörð
staÍm/armeÍStara’ °§ hélt hann Því
aftu ram tU 1915’ er hann fluttist
^nnsIu'Í ný anÍt°ba °g tÓk UPP
VestuSar Stephani G- var boðið
fundu 30 hafl snemma ars 1913> har
annaðm .^eirra Magnúsar saman í
fundizt SRmnb En fyrst höfðu Þeir
Magui' novernber 1908 á heimili
Magni' Sa,r, 1 Marshland. Hefur
Þeirra S ^St ^eim °S öðrum fundum
StePhan ^61 1 , stuttri grein um
felagsins tv Tímariti Ujóðræknis-
; 1X- argangi (1928).
Samband' dofna mí°g yfir bréfa-
°g Ste t.lnU milli Þeirra Magnúsar
þeir hPbans’ °g er ekki að sjá, að
á. nema stöku
hveðia f Ueizt um hátíðar. Er til
StePha/u Magnúsi a jólum 1918, er
efur aftur þakkað í janúar
1919. Var Magnús þá við kennslu í
Otto, Manitoba.
Árið 1922 settust þau Magnús og
Guðrún, kona hans, Hjörleifsdóttir
að í Elfros í Saskatchewan, þar sem
þau bjuggu til æviloka (1945). Mun
þetta „nágrenni“ við Stephan hafa
hvatt hann til að reyna að heim-
sækja hann, og gafst honum kostur
á því í júnímánuði 1924 í fylgd með
þeim Jóhannesi lækni Pálssyni,
vildarvini þeirra beggja, og Jóni
Hallgrímssyni. Varð þessi heimsókn
til þess að hressa við bréfaskipti
þeirra. Sjáum við, að andinn er þar
hinn sami og í fyrri bréfum þeirra,
sama fjörið og sami ylurinn. Ég tek
hér smásprett úr bréfi Stephans 1.
september 1924. Er það hugleiðing
um Wasíeland eftir T. S. Eliot, er
Jóhannes Pálsson hafði sent honum:
í gær las ég „Landauðna-land“.
Skilningur minn gekk þar sneyptur
frá, en ekkert hissa, hann hefir áður
kennt smérþefinn af „symbolism“,
„impressionalism“, „fútúrism“, „kúb-
ism“, „dadaism“ og alls konar
skálda-„kveisu“. Flest slíkt er mér
ánægjulaust og botnlaust, en ekki
að ég hneykslist þó á því. Sumt af
því hefir lengi til verið í góðum,
gömlum skáldskap, og farið vel.
Nú hefir það verið gert að einæti
og óæti, en einhver matur kann úr
því að verða, og aldrei má skáld-
skapurinn úldna upp í sama sullinu.
Séð hefi ég, að í Surtshelli okkar sé
eitthvert krot á vegg, fornt, sem
enginn ræður enn í. Kannske þýðir
einhver það, og verður þá skýring
á ævintýri Hellismanna — eða
flumbrur eftir fjárreku beitarhúsa-
manns, þegar hellirinn var fjárborg.