Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Qupperneq 110

92
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Sviðið allt er sandroks-ský.
Sjón mín er ei skýrri
en það, að missa áttir í
eyðimörku nýrri.
Ég þakka hamingjunni fyrir alla,
sem eru bara „leirskáld“ samkvæmt
nýstefnunum, þó ekki aftæki ég, að
þessi moldviðrisfjöll kunni að fæða
eitthvað meira en mús, og menn,
sem glöggvir þykjast, spá því. „Lad
gaa“, segir Daninn.
En bréfi sínu 1. september lýkur
Stephan með þessari fallegu ósk til
Magnúsar:
Óska þér, að öll þín kvöld verði
þér eins blíð og fögur eins og þau,
sem yndislegust eru um sumaraftna
í Alberta. Betra þarftu ekki.
Og jólakveðju Magnúsar svarar
Stephan enn með nýrri ósk, er hann
segir (á aðfangadag 1924):
Magnús minn. — Þökk fyrir
kveðjuna og komuna. Og komdu
aftur.
Sé þér hlýr til hagsældar
heimur nýr og sögur,
við ævintýri ellinnar
æskuhýr og fögur.
Kona mín og ég, og ég þori að
segja: sveitin hérna, leggja kærar
kveðjur sínar innan í umslagið,
ósýnilegar, en einlægar.
Þó að svo virðist sem þeir Magnús
og Stephan hafi skipzt á skeytum
fram á vorið 1927 (Stephan dó 10.
ágúst það ár), hefur ekki varðveitzt
bréf frá Magnúsi yngra en frá 2.
febrúar 1925. En það kemur í raun-
inni ekki að sök, því að í þessu bréfi
gerir Magnús ósjálfrátt upp skipti
þeirra í rúman aldarfjórðung.
Læt ég Magnús nú ljúka grein-
inni með eftirfarandi kafla úr þessu
seinasta bréfi hans til Stephans, er
varðveitzt hefur:
Góði vinur,
Margar góðar gjafir fékk ég um
jólin, en engin þeirra var eins fögur
og engin eins kærkomin og sú, er
þú sendir: vísan þín hin hlýja og
elskulega. Ég hefi raulað hana fyrir
munni mér á hverjum degi, og oft
á dag, því að „thing of beauty is a
joy forever“, eins og Keats komst
að orði. — Já, hjartans þökk fyrir
þessa gullfallegu vísu.
Ég man eftir því, að þú sendir mér
vísu hér um árið, þegar ég var mjog
vesæll. Og vísan er svona:
Vorið góða, Magnús minn,
máli rjóða fölu-kinn,
heilsu í blóðið andi inn
og auki hljóði í strenginn þinn-
Ég er viss um, að vísa þessi at 1
góðan þátt í því, að mér batna l-
Ég fór með hana eins og ^elgan
dóm — eins og barn með kvöldljo
sín. — Ég get sagt þér það, Stephan,
að þú hefir verið mér um mörg ár
meira en fjórðung aldar — veru eg
ákvæðaskáld í orðsins beztu mer
ingu, því að ljóðin þín (og e
síður bréfin þín) hafa ávallt hres
mig. Eða með öðrum orðum-
hefir jafnan kveðið mér gle 10