Tímarit Máls og menningar - 01.12.1972, Blaðsíða 33

Úr dagbók
Vagnar þjóta hjá og eru ákaflega mikið að flýta sér. Ætli bílstjórarnir
séu blöðruveikir að leita sér að klósetti? Til hvers eru menn ailtaf að flýta
sér svona mikið? - Þetta hlýtur að vera einhverslags veiklim. Eða eru þeir
kannski ennþá fullir síðan í gærdag? - Fullum mönnum liggur alltaf svo
mikið á hjarta. - Eða hefur kannski einhverju verið stolið heima hjá þeim í
nótt? - Var kannski konan að hringja með guðhrópi og signingu til að segja
þeim að silfurstellið sé allt á hak og hurt? - Nei, það hefur ábyggilega engu
verið stolið í nótt. Menn eru helzt að þessu í rigningu og kulda þegar nota-
legt er að fá sér rjátltúr inn í forstofur og kjallara. — Eða þá á jólunum, að
menn skjótist irm um ólæsta kj allaraglugga og forstofur meðan húsbænd-
urnir eru að sofa úr sér viskíið sem þeir drukku eftir aftansönginn í kirkj-
unni sinni. - Nei, þetta eru bara glaðsinna morgunhanar sem gaman hafa
af því að þjóta um veröldina og drepa fólk meðan silakeppirnir eru að koma
sér í nærbuxurnar.
Annars er það óskup raunalegt hversu lítið menn hafa gaman af því að
standa með hendur í vösum og horfa á skógarþröstinn.
Bráðum koma strætisvagnarnir fullir af sofandi verkafólki.
9
Beljur á rassaköstum út um allt Morgunblað. Punktur og komma með
skemmtilegheit blaðanna í dag. Ekki einu sinni Austri er skemmtilegur og
er þá langt gengið. Annars hef ég ekki lesið blað hins gullna meðalvegar. -
Alþýðublaðið les enginn nema Jón vinur minn á barnum. Það blað finnst
honum allra blaða bezt, enda rennur aldrei af honum.
Heldur herðir hann á vætunni. Og þó er þetta svosem engin væta, aðeins
úði til að búa blessað grasið undir lífgeislana á morgun ef hann skyldi þá
glaðna til. - Sölnað gras. - Það er ægileg sorg sem svífur yfir vötnum svo-
leiðis grass. Það er eins og guð hafi beðið ósigur fyrir hinum vonda.
Það lítur út fyrir að salirnir ætli að fyllast af ruslarafólki í kvöld - lýð,
sem drekkur asna í hausinn á sér og hlustar á söng ungrar konu, franskrar
ættar. — Hún hefur óskaplega mikla rödd og er mjög lagleg, en kann ekkert
tungumál utan frönsku - eða hún vill ekki klæmast á öðru tungumáli fyrir
sakir hæversku. - Og nú kvað hún vera dálitið vokins þess að hún nái áheyrn
gestanna. - Mikið blessað barn má hún vera: við sem gefum úr okkur sálina
sjálfa fyrir hávaðann einn.
Nei, hún þarf engu að kvíða þessi unga, granna og fallega stúlka úr Frans
og sem ég gæti bezt trúað að byggi yfir viðfelldinni hjartamennt.
175