Tímarit Máls og menningar - 01.12.1972, Blaðsíða 59

Minningar úr stéttabaráttunni
köllum saman nokkra menn og tökum þar ákvörðun um að reyna að fá
alla kallana með okkur í þetta og kref j ast þess af eigandanum að hann hækki
kaupið. Öllum fannst sjálfsagt að heimta kauphækkun, en flestir vildu ekkert
láta bendla sig við þetta, heldur láta okkur sósíalistana standa fyrir öllu.
Við vorum nú komnir í baráttuhug og köstuðum okkur útí slaginn þó fáir
værum. Við semjum í snarheitum plagg, þar sem við gefum fyrirtækinu sól-
arhringsfrest til að hækka kaupið um það sem við ákveðum. Þá liggur næst
fyrir að fá plaggið vélritað og sýna það svo framkvæmdastj óranum. Við
losnum ekki úr vinnunni fyrren inn kvöldið, þegar búið er að loka Dags-
brúnarskrifstofunni. Okkur dettur þá í hug að fara niðrí Víkingsprent, en
þar var Þjóðviljinn prentaður; þar hlyti að vera hægt að komast í ritvél.
Þarna var fyrir Einar Olgeirsson og sendir okkur ægilegt og stingandi augna-
ráð, einsog hann haldi að við séum njósnarar og útsendarar auðvaldsins.
Við stynjum samt upp erindinu. Einar segir þá, að hér sé enginn tími til
neins og ekkert fyrir okkur að gera. Og erum við síðan hálfpartinn reknir
út. Við komumst þó í ritvél hjá prívatmanni þarna inn kvöldið og lögðum
plaggið fyrir framkvæmdastjórann daginn eftir. Og gekk hann að okkar kröf-
um möglunarlaust, enda vissi hann að við höfðum alla hina á bakvið okkur.
Þetta gerðum við oftar og gekk alltaf vel.
En móttakan niðrí Víkingsprenti hjá Einari vini mínum hafði slæm áhrif
á mig. Vitanlega sá maður það seinna, að við höfðum ekkert þarna að gera,
allra síst á þessum tíma dags þegar starfsmenn blaðsins voru í prófarkalestri
og störfum hlaðnir uppfyrir haus. En þetta atvik er gott dæmi um það,
hvernig fávísir menn með lítil kynni af vinnubrögðum skrifstofuvaldsins
geta misst trú á það, sem þrátt fyrir allt er það eina sem þeir geta treyst á
í allri meiriháttar baráttu. Vitanlega jafnaði ég mig fljótlega á þessu, en þó
ekki betur en svo, að ég hef aldrei getað gleymt því. Þetta kemur oft uppí
huga minn núna í seinni tíð, þegar talið berst að þessu óbrúandi bili sem
nú er á milli frammámanna verkalýðshreyfingarinnar og Alþýðubandalags-
ins annarsvegar og verkalýðsins hinsvegar.
Seint um haustið 1943 fer ég svo á togarann Skutul og er þar nokkra mán-
uði. Oft var ég þó í landi þann tíma sem togarinn sigldi með aflann til Eng-
lands, en það var aðeins einn þriðji hluti áhafnarinnar sem fór með hverju
sinni. Pabbi var þá í bæj arvinnuflokk og vildi fá sig lausan smátíma til að
dytta að húskofanum. Það hittist svo á að ég var í landi og gat gengið í
skarðið. Yngvi bróðir var í þessum vinnuflokk líka. Umræður voru þarna
oft ærið fjörugar og létum við bræðurnir þær auðvitað ekki afskiptalausar.
201