Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Page 44

baksýn, viss um að það færi vel á því að svona hversdagsmaður í
stormblússu og brúnum buxum með leifum af brotum í skálmunum
ætti heima í þannig umhverfi.
„Ég hélt þú værir útlendingur,“ sagði bílstjórinn undrandi.
„Nei,“ svaraði hann. „Faðir minn var leigubílstjóri á sömu stöð og
þú.“
„Hvað hét hann?“
Hann sagði honum það. Bílstjórinn kannaðist við hann og spurði
hikandi:
„Með leyfi, hver af sonunum ert þú?“
„Ég er tískuljósmyndarinn,“ svaraði hann.
„Það er ekkert nema það,“ sagði bílstjórinn og horfði framan í hann
í baksýnisspeglinum áður en hann stansaði, gekk út í móa og stóð eins
sperrtur og hann gat eftir ævilangar setur við stýrið og orðinn mót-
aður af sætinu.
Að myndatöku lokinni hló hann vandræðalega. Honum varð ekkert
um að hafa leyft þetta, hann vissi ekki í hvaða tilgangi það var gert og
þeir fóru þegjandi inn í bílinn.
„Ég hef heyrt að stöðin sé búin að fá nýtt símanúmer, talan fimm
er fyrir framan það gamla,“ sagði hann í flýti til að koma þeim út úr
vandræðunum.
„Nú, þú veist það,“ sagði bílstjórinn og brúnin léttist.
„Ég man það gamla og hitt er stöðugt auglýst í sjónvarpinu.“
„Meira að segja krakkarnir í leikskólunum eru farnir að rappa það,“
sagði bílstjórinn ánægður og fann til sín.
Hann seildist í hanskahólfið, sótti kúlupenna með númerinu og
rétti honum yfir sætið.
„Ég man númerið,“ sagði hann og þuldi það reiprennandi.
„Taktu samt við honum,“ sagði bílstjórinn, „kannski áttu eftir að
skrifa eitthvað og hafa til minningar úr þessari ferð.“
42
TMM 1996:2