Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Blaðsíða 13

una. Síðastliðið vor þegar bókin var nánast fullgerð, þá var ég í viku snemma
vors á bóndabæ fyrir austan. Þá fékk ég þennan austfjarðafílíng, fjörurnar,
æðarfuglinn og allt þetta grjót; ég var tvöföld í ferðinni, gekk ansi mikið, en
sá eiginlega ekkert nema niður fyrir tærnar á mér því ég var alltaf að huga
að steinum. Ég notaði ekki mikið úr þessari dvöl, bókin var svo langt komin,
en það var voðalega gott að vinna í henni í þessu umhverfi.
Var ólíkt að vinna þessa bók miðað viðfyrri skáldsögur þínar?
Þessi bók hefur gefið mér langmest svigrúm, ég gat sett allan andskotann
inní hana og leikið mér. Hinsvegar er það að skrifa langa skáldsögu leiðinlegt
að mörgu leyti. Til dæmis þessi bissniss með það að fólk er alltaf að fara inn
og út úr dyrum og þetta „segir hún“ „segir hann“. Þetta er náttúrulega plága.
Þannig að ég skil ljóðskáld mjög vel enda er ég það upphaflega og að minnsta
kosti til hálfs við prósann. Nauðsynleg plága þó, allt þetta sem hangir utan
á. Ég slapp vel í Tímaþjófinum. Þar er mínimalt af ferðalögum inn og út úr
dyrum og „segir hún“, því bókin er öðrum þræði ljóðabók.
Á meðan þú varst að skrifa Hjartastað gafstu út nóvelluna Ástina fiskanna.
Kom það til af einhverju sérstöku?
Ástin fiskanna varð til meðan ég lagði Hjartastað í salt. Mig langaði að gera
eitthvað sem ég væri viss um að geta klárað. Þetta var auðvitað saga sem mig
langaði til að skrifa á þeim tíma, m.a. sem mótvægi við þessa löngu flóknu
sögu. Ég þráði eitthvað einfalt og stutt. Samt var Ástin fiskanna ekki neitt
sérstaklega einföld í samningu, en hún var öðruvísi, og út af textamassanum
auðveldari en Hjartastaður.
Finnstþérgott að vinna að mörgu í einu?
Mér finnst gott að taka ffam annað verk þegar ég stranda í aðalverkinu. Þetta
þýðir líka það að ég á alltaf nóg í handraðanum þegar verki lýkur, uppistöðu í
það næsta. Á vissu stigi get ég verið í tveimur skáldsögum sama daginn, eins og
Hjartastað og Ástinni fiskanna, en yfirleitt einbeiti ég mér að einu verki í einu
— ég skrifaði Ástinafiskanna t.d. í einum rykk og leit ekki á Hjartastað á meðan.
En yfirleitt hef ég helst verið með ljóð í takinu um leið og lengri verk.
Nú erHjartastaður bók sem fellur inn íákveðna bókmenntategund, svokallaða
„road“ menningu. Varstu sjálf mikið áferðinni á þessum tíma?
Þetta er ekta flökkubók því hún var unnin á heilmiklum flækingi. Ég get talið
TMM 1996:2
11