Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Blaðsíða 50

landsins með alls kyns segulbandsflækjum, sitja með tommustokk og skæri
og reikna millimetra af bandi yfir í sekúndur af hljóði og klippa síðan öll
þessi bandbrot og líma saman þar til úr varð ein heild.
Fyrstu verkin fyrir hljóðfæri
Þótt ýmis skólaverkefni hafi varðveist frá námsárunum vill Þorsteinn standa
við verkið Humma? (1972) fyrir tvær sópranraddir og bassarödd sem opus
1 frá sinni hendi. Verkið var flutt í Noregi, en svo tekið inn á UNM tónleika
í Framnes í Svíþjóð árið 1973 og vakti verkið heilmikla athygli. Þetta var í
fyrsta sinni sem ungir íslendingar tóku þátt í þeim viðburði. „Það er bara
mynd af þér í blaðinu“ sagði Jón Nordal við Þorstein að hátíðinni lokinni
en verkið ,fékk umfjöllun í
tónlistartímariti í Svíþjóð.
Texti verksins er mjög ein-
faldur eða bara Humm og a.
Hér voru lagðar línurnar
fyrir það sem síðar kom, þ.e.
eðli hljóðsins sem ríkan þátt
hefur átt í tónsköpun Þor-
steins. Hugsun að baki
verksins er sú að nánast ein-
göngu er notast við fimm-
undatónbilin sem skapa
ákveðin sveifluáhrif þegar
þeim er blandað saman og
líkist það áhrifum frá
Lesleiinu við Hammond-
orgel Þorsteins sem hann
lék á í poppinu á árum áður.
Við þessi sveifluáhrif nást
fram svokallaðir „differ-
encial“ tónar sem myndast
þegar sópranraddirnar standa hlið við hlið. Þær syngja nógu sterkt þá
myndast þessir tónar sem þriðji tónn. Heyrast þeir ef staðið er að þessu á
réttan hátt. Heilmikill húmor er í verkinu og eru t.d. flytjendur klæddir
tréklossum til þess að fótatakið heyrist betur. Gegnir fótastapp þeirra mús-
íkölsku hlutverki í verkinu — frumform pákunotkunarinnar sem er svo
algeng í seinni verkum. Nútíminn leynir sér ekki. Nákvæmar grafískar
48
TMM 1996:2