Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Síða 48
Bjarki Sveinbjörnsson
Drýpur drop, drop, drop ...!
Dálítið um Þorstein Hauksson tónskáld
Inngangur
Það er ólíku að jafna í dag aðstæðum ungu tónskáldanna hvað varðar mat á
verkum þeirra og þeirrar kynslóðar sem kom fram um 1960. Sú kynslóð
braut í nánast öllum atriðum hefðbundnar tónsmíðaaðferðir og tónmál og
því átti hún mun meira á brattan að sækja til að leggja sinn skerf til tón-/hljóð-
heimsins en þeir sem eru að stíga sín fyrstu spor nú. Hljóðheimurinn á
undanförnum 40-50 árum er svo gjörbreyttur og þróaður að það er erfitt
að hugsa sér eitthvert nýtt hljóð sem ekki hefur heyrst áður. Tónskáldin um
1960 vöktu ekki aðeins athygli fyrir verk sín, heldur urðu nöfn þeirra þekkt
fyrir byltingarkennt framlag gegn hefðbundinni tónlistarhefð, og nýjar að-
ferðir við flutning tónlistar. Umhverfið er orðið svo vant öllu áreiti gegn
hefðunum að enginn telur það til nýjunga. Fyrir þá sök verða ýmis nöfn
yngstu tónskáldanna ekki jafn oft á vörum almennings og áður, þó svo margt
sem þau eru að gera beini ekkert síður spjótum sínum framávið en þá, þó ekki
sé það eins afgerandi og á þeim tíma. Ég vil í þessum línum reyna að gera
örlitla grein fyrir sköpunarferli eins af frumherjum, ja líklega 3. kynslóðar
tónskálda á þessari öld, Þorsteins Haukssonar, sem vekur vaxandi áhuga með
verkum sínum, ekki bara á íslandi, heldur einnig víða erlendis.
Upphafið
Áhuginn á hljóðinu kom snemma. Fyrsta hljóðlindin er altók huga hans var
bunan úr eldhúskrananum. Hljóðið sem myndaðist er vatnið draup eða
seytlaði niður í vaskinn. Það sökkti honum á kaf í undraheim þann sem átti
síðar eftir að verða svo stór hluti af lífi hans — hljóðheiminn. Önnur börn
sulluðu í vatninu, en Þorsteinn Hauksson hlustaði á það!
Það var í kringum 1960 að Þorsteinn, þá 10 ára gamall, hóf píanónám. Að
loknu einkanámi hjá Carl Billich innritaðist Þorsteinn í Tónlistarskólann í
Reykjavík og stundaði þar m.a. píanónám undir handleiðslu Rögnvalds
Sigurjónssonar alla leið upp í gegnum einleikaraprófið.
46
TMM 1996:2