Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Side 132

Textar Sigfúsar birta flæðandi mælsku
sem er sérstök vegna þess að orðgnóttin
er meitluð og hvert orð er valið af ná-
kvæmni og tilfinningu fyrir áhrifamætti
orðanna. Hrynjandin er mikil og rækt
lögð við þann galdur sem næst með
hljómfalli íslenskunnar þegar orðaflór-
an er notuð öðruvísi og meira en við
eigum að venjast. Orðanotkun Sigfúsar
er hvort tveggja skemmtilega forn-
eskjuleg og eins nýtir hann sér slettur til
að einkenna þá mynd sem dregin er
upp.
Sigfús hefur áður gefið út ljóðabæk-
urnar Út utn lensportið (1979), Hlýja
skugganna (1985), Án jjaðra (1989) og
síðast Zombí (1992) auk smásagnasafns-
ins Mýrarenglarnir falla (1990). Verkin
sýna öll þessa sérstæðu málnotkun sem
einkennir texta Sigfusar þar sem snúið
er aðeins upp á setningarfræðilega hugs-
un og leikið með óvænt tengsl orðanna.
Efnin sem Sigfús fjallar um eru ekki eins
ný og tungumálið sem hann velur þeim
en oftast er það merkingarleitin sem er
teygð og skoðuð á ýmsa vegu. Niður-
staðan er líka oftast svipuð eða sú að
lögin utan um merkinguna séu orðin
það mörg að bjástur okkar sé einungis
„helvítis haugrof / muldurrista / í merk-
ingardauðann" eins og segir í ljóðabók-
inni Ánjjaðra (1989).
f Speglabúðinni er þessu eins farið.
Maðurinn er í flestum tilfellum búinn
að glata tengslunum við upphaf sitt þótt
einnig sé boðið upp á andhverfuna,
manninn sem lifir í sátt við sjálfan sig og
upprunann en í uppreisn við allt skrum
og skraut sem villir mönnum alfarið sýn
á sjálfa sig. Kunnuglegt er því að sjá í
Speglabúðinni „ódauðlega klisjuna,
ólygna reynsluna og glæsilega forsýn-
inguna á framtíðarauðninni“ enda þótt
sama tilfinning hafi ekki verið orðuð
nákvæmlega eins í fyrri verkum Sigfus-
ar.
Lífsins speki
í samræðu við Sören Kierkegaard í
fyrsta hluta bókarinnar segir mæland-
inn að Sören hafi gengið uppi „allar sín-
ar merkustu hugsanir" sem má vel
umorða hér á höftmd Speglabúðarinnar
svo, að þar séu hugsanir og kenndir
kappeltar. Flæði textans hjá Sigfusi er
eins og í fýrri verkum eitt aðaleinkennið
þó örlítið hafi hægt á því frá Zombíljóð-
unum (1992). Mælanda er mikið í mun
að öll stemningin náist og þá þarf að
birta öll skúmaskot hugsunarinnar og
allt sem dúkkar upp í hausnum. Verkin
hlaupa því einstaka sinnum útundan sér
án þess þó að hugsunin glatist.
Prósatextarnir í byrjun fjalla um bók-
menntir, heimsborgir og frelsi en einnig
drápstilraun á hrafni. Lýsingar eru ná-
kvæmar og þrátt fyrir hógværð í greina-
merkjanotkun er í þessum hluta meiri
ró í ffásögninni en hingað til hefur ein-
kennt verk Sigfusar. Hér á sér stað prósa-
samræða mælanda við fræga rithöfunda
og verk þeirra sbr. þá Poe, Whitman og
áður nefhdan Kierkegaard. Einnig eru
dregnar upp myndir af borgum og
löndum og er þá allt tekið um borð,
sagan, götulífið, bókmenntirnar, hugs-
unin og byrðin. Mjög sterk mynd næst
af Lundúnum og eins kemur örsagan í
sögunni „Sönn saga af frelsi“ sterkri til-
finningu til skila vegna einfaldleikans í
málfari. Þar segir af lítilli stúlku sem
heimsækir pabba sinn, kennara, sem sit-
ur í fangelsi í Uruguay vegna meintra
hugsjóna sinna eins og segir í textanum.
Hún fær ekki að færa honum teikningu
af fuglum en teiknar þá tré og kemst inn
með þau.
Kennarinn hælir vitaskuld myndinni og
þakkar fyrir en spyr svo hvaða pínulitlu
hringir þetta séu þarna á bak við grein-
arnar í trjátoppunum. Hvort þetta séu
appelsínur eða kannski epli. — Þá suss-
aði stelpan á hann hissa og hálfhneyksl-
130
TMM 1996:2