Gerðir kirkjuþings - 01.01.1985, Síða 65

58
Athyglisveró er og áherslan á, aó messan nái til allra þátta
lifsins og horft er skýrt til þeirrar framtíðar, er Guð
veróur allt i öllu.
1 þessari framsetningu sjáum vér vissulega samhljóm við
postullega trú. Biblíulegt og kirkjulegt myndmál lítur á
kristnilífió sem lifræna heild. Upphaf þess er fæðing til
lífs, ný sköpun, upplýsing, upprisa frá dauóum. I öllu
þessu er ítrekaó, aó horft er frá ákveðnum veruleika, sem er
tilvera syndar og dauóa til nýs veruleika, sem er tilvera
frelsis og lífs i Kristi. Og á sama hátt og barnið þroskast
ekki nema meó réttri næringu og réttri leióbeiningu gagnvart
því sem ógnar lífi þess, nær Guós barnió engum þroska nema
meó næringu og áminningu fyrir neyslu máltíðar Drottins og
aó hlýóa á oró Guós.
Nauósynlegt viróist oss þó, aó gefinn sé frekari gaumur aó
sambandi orós og sakramentis. Viróist oss ekki mögulegt að
fjalla um altarissakramentió einangraó, heldur einungis i
tengslum vió oró Guðs í Heilagri ritningu og boóun þess í
prédikuninni. 1 vorri kirkju hefur ætió verió gengið út frá
þvi, aó oróió sé virkt náóarmeóal og má ekki draga úr þeirri
áherslu.
Einingin er aó visu itrekuó i 3. og 12. gr. og ennfremur i
27.-29. gr., en aó þessu leyti mætti kveóa skýrar aó orði,
til þess aó ekki verói dregió úr áherslu þess, að i sakra-
mentinu sé veitt viótaka á gjöf hjálpræóisins, fyrirgefningu
syndanna, sem orðió boðar og gefur fyrirheit um.
2. Hvaóa ályktun getur kirkja þin dregió af þessum texta i
sambandi vió samvinnu og samræður vió aðrar kirkjur,
sérstaklega þær sem lika sjá i þessum texta tjáningu á
hinni postullegu trú?
íslenska kirkjan hefur opió altarisboró. Tekur hún á móti
hverjum og einum, er óskar aó ganga til altaris hjá sér og
bannar ekki meólimum sinum aó ganga til altaris i öðrum
kirkjum. Hefur þaó komió fyrir, að prestar af öórum kirkjum
hafa aóstoóaó vió messugjöró i vorri kirkju og álitum vér
slika breytni mjög æskilega. Þá viljum vér hvetja til þess,
aó kristnir menn af ólikum kirkjudeildum gangi i vaxandi
mæli til altaris hver hjá öórum. Opió altarisboró er vióur-
kenning i verki á gildi sakramentisins i höndum annarra
kirkna. Sú vióurkenning er forsenda einingar i kirkjunni og
raunar skilyrói þess, aó einingarvióleitnin geti talist ann-
aó og meira en fræóileg vangavelta.
3. Hvaó getur kirkja þin lært af þessum texta til endur-
nýjunar helgihaldi sinu, menntamálum, félagslegu og
andlegu lifi sinu og vitnisburöi?
1 kenningararfi sinum geymir kirkja vor mörg hin sömu
áhersluatriói og Limaskýrslan. Orðið og sakramentin eru þau
tæki, sem Heilagur andi skapar trúna með. Má minna á hörö
ummæli Marteins Lúthers i garö þeirra er telja sig geta
verið án sakramentisins. Þeir sýna ekki aðeins sakramentinu
vanviröingu, heldur fyrirlita þeir Krist og hjálpræöi hans.