Gerðir kirkjuþings - 01.01.1985, Blaðsíða 66

59
Staóa máltíðar Drottins i kirkju vorri hefur hins vegar ekki
alltaf verið sú sem kenningararfurinn gefur tilefni til. Er
vafalaust margt, sem veldur því bæói einhæf túlkun í þá átt,
að altarissakramentió tengdist fyrst og fremst iðrun og
yfirbót og skyldi þá ekki neytt nema réttur undirbúningur
væri fyrir hendi, og áhrifamikil guðfræðistefna, sem mat
ekki réttilega gildi altarissakramentisins. Staðreynd er,
aó á sióustu öld og frameftir þessari fækkaði altarisgöngum
mjög og fóru sárasjaldan á ári hverju fram innan safnaóa, þó
aó kenningararfur vor gæfi tilefni til, aó vér færum að
áminningu 31. gr. í kaflanum um máltíö Drottins.
Á síöari árum hefur orðið breyting á þessu. Bæði hefur
altarisgöngum fjölgað og þá hefur farið fram nokkur endur-
nýjun á helgisiðum. Viröist það einmitt hafa stuólað aó
endurnýjun messunnar, aó menn enduruppgötvuöu hina síungu
arfleifð kirkjunnar á öllum öldum varðandi máltíó Drottins
og lióir, sem stuðla að því að gera messuna aó athöfn
þakkargjörðar, minningar, ákalls og samfélags, voru hafnir
til vegs á nýjan leik.
Limaskýrslan hvetur oss til þess aó hugsa áfram um stöðu
máltíðar Drottins í kirkjunni. Er þaó bæói vegna þess, hve
framsetning hennar tengist eigin kenningararfi og ekki síður
vegna hins sem hún sækir úr kenningararfi annarra kirkna.
Eins og ný hugsun hefur þegar orðið til endurnýjunar hér,
svo munu frekari mót kirkju vorrar vió aðrar kirkjur og
hefðir þeirra geta verió til enn frekari endurnýjunar.
Limaskýrslan hvetur oss ennfremur til þess aó halda áfram
endurnýjun á helgihaldinu. Tökum vér undir áherslu skýrsl-
unnar á, aó endurnýjun á helgihaldi sé ekki fyrst og fremst
spurning um form, heldur um inntak og eðli kristnilífsins.
Ekkert ákveöið messuform er forsenda athafnarinnar, heldur
er fyrirheit Krists forsenda athafnarinnar (sbr. 2. og 13.
gr.). Tökum vér ennfremur undir orð 28. gr. um, aó marg-
breytileiki sé heilsusamlegur og auðgandi fyrir lif kirkj-
unnar.
1 Limaskýrslunni er lögð áhersla á hlutdeild Heilags anda í
sambandi við aó gera Krist nærverandi i sakramentinu. Er
þessi áhersla ný gagnvart oss, sem lengst af höfum litið svo
á, að nærvera Krists í sakramentinu grundvallist á orði og
fyrirheiti Krists sjálfs. Hins vegar hefur hlutdeild
Heilags anda i lífi þeirra sem neyta verið ítrekuð. Itreka
játningarrit kirkju vorrar, að Heilagur andi sé sá sem skapi
trúna i hjörtunum og noti oró og sakramenti sem verkfæri
sin. Vér lýsum fyllsta áhuga fyrir því að íhuga spurning-
arnar, sem 14.-18. gr. beina til vor.
Samkvæmt 13. gr. eru orö og atferli Krists við innsetningu
heilagrar máltiðar miðlæg í athöfninni. Einnig er þar sagt,
að raunveruleg nærvera Krists sé ekki komin undir trú ein-
staklingsins, þó að trúar sé þörf til þess aö greina líkama
og blóð Krists. Er að þessu leyti fullkomið samsinni milli
Limaskýrslunnar og t.d. skýringanna á altarissakramentinu i
Fræðum Lúthers. Þar er ennfremur ítrekaó, aó þaö er
Heilagur andi, sem vekur trúna í hjörtunum, ekki máttur
manna eða skynsemi. Á sama hátt virðist hægt að rökstyðja,
aó segja megi, að enginn mannlegur máttur eóa eiginleiki
geri hinn upprisna Krist nærverandi í brauói og vini, heldur