Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1992, Side 208

Gunnar Kristjánsson
hafa fundið í allri hefðinni. Þessa hefð þarf að endurskoða og endurtúlka í
nútímanum.
Með þessi þrjú jákvæðu meginatriði hefðarinnar í huga snýr höfundur
sér nú aftur að þeim verkum sem hann telur mest gagn í, Passíusálmunum
og Vídalínspostillu. Hins vegar telur hann verk nýguðfræðinganna ekki
hafa neina verulega þýðingu að þessu leyti, ekki hvað síst vegna
tvíhyggjunnar sem þau einkennast af. Þessi lokakafli verksins er hiklaust
besti kafli þess. En hér hefur höfundum meira verk að vinna! Ég tel að
hann sé á réttri leið og verkefni hans sé að þróa þessa hugsun: nútíma-
guðfræði sem byggist á íslenskri trúarhefð. Og þar er vissulega ekki um
að ræða efni sem aðeins nýtist kirkjunni eða guðfræðingum heldur hefur
höfundur réttilega bent á það í ritgerðinni að íslensk menning þurfi
slíkrar skilgreiningar við bæði vegna samtímans og til skilnings á ís-
lenskri menningarhefð.
Höfundur nefnir sjálfur fjögur atriði undir lok síðasta kaflans sem
þurfi athugunar við: 1) Rannsaka þarf íslenskar alþýðubókmenntir,
þjóðsögur, siði o.fl. (folklore). 2) Rannsaka þarf íslenska guðfræði á
tuttugustu öld, væntanlega með svipuðum aðferðum og hann hefur sjálfur
notað í ritgerðinni sem hér er til umfjöllunar. 3) Hafa skal hliðsjón af
þeim guðfræðiverkum þar sem fjallað er um umhverfismál, kjamorkuslys
og -ógnir og önnur fyrirbæri sem fjalla um takmarkanir mannlífsins. 4)
Mæraguðfræði (theology of limit) verður að taka mið af reynslu íslend-
inga með hliðsjón af umhverfinu. __ \
Hér hefur efni doktorsritgerðar Sigurðar Áma Þórðarsonar verið
rakið að nokkm marki. Ekki er ástæða til að rekja allt efni verksins, hins
vegar er það þess eðlis að full ástæða er til þess að það komi út í íslenskri
þýðingu. Enginn vafi er á því að það á erindi til margra, ekki aðeins
guðfræðinga heldur allra sem láta sér annt um íslenska menningu bæði í
fortíð og nútíð og vilja skilja innviði hennar betur.
206