Jón á Bægisá - 01.12.2010, Side 86

Magnús Fjalldal
io)
n)
12)
13)
15)
19)
20)
21)
Ó, miklist ei við moldar lágan val,
sem minning reisti ei stein og gaf ei lof,
hér, þar sem braust frá bæna og grafar sal
mörg bylgja af vegsemd um hið vígða hof.
Hvort megnar höggin stytta og aska ein
sinn anda, er flúði, að kalla heim á ný?
Hvort getur heiður hrópað líf í stein?
Fá hrós og smjaður sig af dauða frí?
Má vera hér í hópnum falið lágt
sé hjarta, er eitt sinn brann af dýrri glóð,
og hönd, sem bar til valdsins vilja og mátt,
og vit, er kveikt gat ljós hjá heilli þjóð.
En þekking ber ei birtu við slík kjör,
né breiðir fyrir slíka djásn síns auðs,
tóm ísköld neyð lét íjötrast þeirra Qör
og frjósa þeirra andans lind til dauðs.
Ef til vill Hampdenhjarta óttalaust
mót harðstjórn sló hér eitt, á þorpsins lóð.
Hér ólst ef til vill mállaus Miltons raust
og máske Cromwell, saklaus lands um blóð.
Langt utan múgsins æði og lágu þrá
þeir óskuðu aðeins þess, er vera hlaut,
um lífsins dal, sem geymdist glaumi frá,
þeir gengu hljótt og látlaust sína braut.
Svo beinin þeirra geymist guðs í frið,
sjást grafarmerki brothætt, smá og lág,
með hendinga og handskurðs fátækt snið,
sem heimtar skatt eins andvarps, sem fer hjá.
Og nöfn og ár af leikmannslist sjást skráð,
ei lof né frægð, - það finnst í gulli og eir,
en orði guðs sjást krosstrén hvítu stráð,
sem kenna, hvernig góður maður deyr.
Þér stolta þjóð, ei sakber sjálfa þá
Ef sveit ei bjó þeim grafhús há og löng,
Þar dýrir sálmar auka hrósin há,
Er hljóma gegnum salsins bogagöng.
Fær líkan dautt og sagna-krotað ker
í kalk sitt heimtað flúna önd á ný?
Má Tign í duftið tæla líf, sem fer?
Fær tungan smjaðrað hlustir Dauðans í?
Ef til vill liggur hér í helgri kyrð
Það hjarta, er eitt sinn faldi guðlegt bál -
Sú mund, er tók ef vildi, vald á hirð;
Er vakið fengi dauðri hörpu sál.
Að blaða fræði þar var þeim ei leyft,
Sem þekking skráði lífsins hreyfimynd.
Köld fátækt bældi þeirra helgu heift
Og hellu-frysti andans tæru lind.
Ske má að einhver Hampden, hulinn þér,
Oft hafi setið vörð um akra-storð;
Að Milton, engum kunnur, kúri hér,
Og Cromwell annar, laus við rán og morð.
Svo langt frá múgsins örgu stritlífs stóð
Sitt starf þeir unnu jafnt með dygð og ró.
Þeir lögðu um kyrran afdal æfislóð,
Þar einn og hver að sínu glaður bjó.
Að feðrabein ei saki háð og heift,
Við hverja gröf er fábreytt merki sett,
Sem geymir ljóðabrot, með busa greypt,
Er biður farandmann um andvarp létt.
Þar tízkan heimtar lofsorð löng og dýr
Fær leirskáld krotað nöfn og áratal
Og helgirita kraftorð, kunn og skýr,
Er kvikum benda hvernig deyja skal.
84
á - Tímarit um þýðingar nr 14 / 2010