Skírnir - 01.01.1959, Page 44
40
Margaret Schlauch
Skírnir
Lýsingin minnir helzt á martröð. Piast tefur fyrir þeim með
því að fleygja til þeirra hauskúpu af syni sínum. Því næst
kemur hið undarlega atvik, sem minnir á Atlakviðu.
1. 733 A tu duch jakis okropny, ponury,
Ze zlotq taccj, w chalacie z purpury
Idzie i usty ognistymi piecze
Na zlotej tacy — co? — serce czlowiecze.
Spojrzql nocnego na mnie okiem ptaka
I rzekl mi: “Patrzaj! to serce Polaka.”
“Klamiesz!” — krzyknqlem — “straszydlo szkaradne,
Bo u nas si§ serce tak nie trzgsie áadne,
A chocbys rozdarl mi szponami cialo
I wyjql moje, aniby zadrzalo,
A ta rzecz drzqca i zgnila, i szara,
To musi byc jakiegos cara;
To serce, co jak wqz z tacy umyka,
Musi hyc z cara albo niewolnika,
Bo drzy wyj§te z piersi, bo sig boi.”
Þýðing:
Ögnþrungin, hryllileg vofa fram hjá fer,
færð í purpura; í hendi gulldisk ber
og fnæsir á hann eldlegum anda.
Hvað er á disknum? Höfuð af manni!
Og hundingsleg vofan æpir: „Hér lítið með sanni
hjarta pólskt!“ Og draugsins glymur glóa.
„Það er lygi!“ eg anza. „Aldrei mundu
engjast svo hjörtu pólsk. Á þessari stundu
ef slitirðu út mitt eigið, það mundi ei skjálfa.
I zarsbrjósti efalaust sat þessi köggull grái -—■.
Ef sífrar hjarta og titrar líkast strái
og leitar flótta sem snákur, þá er það zars eða þræls,
því það titrar enn af ótta, tekið úr brjósti!“
Hér er athyglisvert, hvernig Slowacki umskapar sögu frá
fornri hetjuöld og hagnýtir hana til að túlka sjónarmið síns