Tímarit Máls og menningar - 01.03.2014, Blaðsíða 47

N á t t g a n g a í s t r í ð s m y r k r i
TMM 2014 · 1 47
seint um haust nokkrum árum eftir að samningar um vopnahléið höfðu náðst
voru friðargæsluliðar frá höfuðstöðvunum í Colombo í starfsheimsókn í Kíli
og lóðsuðu með sér háttsettan diplómat sem kominn var til að líta á aðstæður
friðargæsluliða í sveitinni norrænu. Í Kílinochchi höfðu skömmu áður orðið
vaktaskipti friðargæsluliða og var sá sem hafði verið hvað hagvanastur þar á
bak og burt. Til að brúa nokkurra daga bil áður en nýr yfirmaður tæki við
stjórnartaumum hafði verið lánaður tiltölulega ungur maður til Kíli, en hann
hafði verið nýkominn til starfa á starfsstöðinni í Mannar, norðvestarlega á
strönd Srí Lanka, og var því ekkert sérstaklega vel að sér í staðháttum. Þótti
honum heimsóknin vitanlega kærkomin. Fundað var reglulega í nútímalegri
lágreistri skrifstofubyggingu Tígranna og þar var meira að segja loftræsting,
en það var ekki algengt að Tígrarnir leyfðu sér slíkan munað.
Eftir að hafa gengið á fund Tígranna fyrr um daginn var haldið heim
í bækistöðvarnar en þar átti að gista um kvöldið. Þegar leið að kvöldmat
var mönnum tjáð að kokkurinn hefði fengið frí vegna einhverra vandræða
heima fyrir og yrði því að arka á annan tveggja veitingastaðanna við A9.
Fenginn var annar bílstjóranna til að skutla mannskapnum og honum svo
gefið frí að akstri loknum svo hann þyrfti ekki að bíða fram á kvöld enda
varla korters gangur heim.
Setið var úti í einhvers konar eftirlíkingu af skemmtigarði, niðurníddum
með fremur laslegum gosbrunni í steinahrúgu og loguðu á stöku stað gular
og rauðar luktir, þótt heldur fleiri væru óvirkar. Þetta líktist helst gömlum
mínigolfgarði sem breytt hafði verið í veitingastaðinn I-9. En þarna voru
gestir við flest borð sem voru um tíu talsins – allir karlar og virtust kátir.
Staðurinn naut vinsælda hjá Tamílum þar sem leyfð var sala á bjór og léttvíni
en því var ekki að heilsa á hinum veitingastaðnum, en þar þótti maturinn
aftur á móti betri. Norðurlandabúar höfðu hins vegar á orði að óþefur á
salerni á báðum stöðum væri líkast því að lenda í eiturefnaárás, eða svo töldu
menn sér trú um. Veitingastaðirnir í Kíli hefðu seint fengið skandinavískt
hreinlætisvottorð. Á boðstólum voru ýmsar útfærslur af kjúklingi og hrís-
grjónum. Þetta var hreint ekki alveg galið, en vissulega ekki allra. Matur
á veitingahúsum í Colombo er mjög sterkur og ríkulega kryddaður en
jafnvel enn tormeltari úti á landsbyggðinni og ekki síst hjá Tamílum. Það
er á stundum ráðgáta fyrir Vesturlandabúa hvernig er hægt að ofkrydda
svona algerlega úr hömlu kjúklingsræksni en svona er bragðskynið einfald-
lega misjafnt milli menningarheima. Hætt er við að Srí Lankabúum, jafnt
Sinhölum sem Tamílum, þætti vestrænn matur hálfóætur vegna bragðleysis.
Matreiðslan á kjúklingum var nokkuð ólík því sem menn eiga að venjast í
Evrópu. Kjúklingurinn var brytjaður með beinunum í örlitla bita sem voru
svo snöggsteiktir á pönnu. Við þetta var svo bætt ríkulega hrísgrjónum,
rótsterkri karríblöndu og gjarnan lauk og pipar. Logsveið þetta í munni en
aldrei urðu menn varir við jógúrtblöndur eða þess háttar sem dregið gæti úr
bragðstyrknum eins og tíðkaðist hjá nágrönnunum í norðri á Indlandi.