Tímarit Máls og menningar - 01.03.2014, Blaðsíða 101

Á r e n g l a n n a o g o f u r f ó s t r u n n a r
TMM 2014 · 1 101
Borgarleikhúsinu en sýningin var rosalega flott, svið (Brynja Björnsdóttir)
og búningar (Þórunn María Jónsdóttir) afar glæsileg, og loftið hreinlega
titraði af bældri kynferðislegri þrá. Ég held að deilurnar hafi ekki aðal-
lega snúist um að Kristín valdi að hafa karl í aðalhlutverkinu, Bernhörðu
sjálfri, hana lék Þröstur Leó Gunnarsson, heldur um innskot úr raunheimi
í sýninguna – Simone de Beauvoir, Pussy Riot og fleiri litu inn á sviðið. En
tilfellið er að þessi innskot urðu fljótlega óljós í minningunni. Það sem situr
er verkið sjálft, kúgunin sem dætur Bernhörðu verða fyrir þegar heimilis-
faðirinn deyr. Engrar gleði skulu þær njóta fyrr en sorgarárin átta eru liðin.
Fimmstjörnusýningarnar
Englar alheimsins björguðu miklu í hörðu ári á stóra sviði Þjóðleikhússins.
Aðrar sýningar fyrir fullorðna þar voru viss vonbrigði þótt þær hefðu þær
sína kosti, Fyrirheitna landið og Maður að mínu skapi, og þær gengu ekki
vel. Englana hans Einars Más Guðmundssonar þekkja „allir“, ýmist á bók
eða bíó eða hvort tveggja, en leikgerð Þorleifs Arnarssonar og Símonar
Birgissonar og uppsetning Þorleifs var nægilega óvænt, fersk og heillandi
til að lokka þúsundir í leikhús til að upplifa verkið einu sinni enn. Atli Rafn
Sigurðarson var meira að segja látinn tala við bæði bókina og bíómyndina í
leiksýningunni í hlutverki Páls Ólafssonar. Eins og Páll hefði þurft að þola
það lengi að fá ekki að vera í friði fyrir fólki sem vildi endilega segja sögu
hans. Það kom afar vel út og flækti mann enn rækilegar inn í hugarheim
þessa þekktasta geðsjúklings íslenskra bókmennta.
Þegar þessi grein birtist hefur sýningum væntanlega verið hætt þannig að
nú má segja það sem ekki mátti segja í umsögn á sínum tíma, en það atriði
í sýningunni sem logar í höfðinu á mér enn er þegar Páll fékk allan salinn
til að standa á fætur og syngja þjóðsönginn. Sjaldan hef ég orðið eins hissa,
hrifin og uppnumin í leikhúsi. Það jaðrar kannski við bilun að finnast Guð-
vorslansinn æðislegt lag sem óendanlega gaman er að syngja og eflaust jók
það áhrifin í mínum huga en það má vera tilfinningabældur áhorfandi sem
ekki varð fyrir áhrifum, hvort sem hann söng með eða ekki.
Blam! er náttúrlega ekki „íslensk“ leiksýning en hún er sköpunarverk
Íslendingsins Kristjáns Ingimarssonar sem hefur heillað Dani og fleiri
grannþjóðir okkar með trúðslátum sínum árum saman. Það var einkar vel
til fundið hjá forsvarsmönnum Borgarleikhússins að bjóða honum og hóp
hans til Íslands og sýningin spurðist svo vel út að hún kemur aftur núna í vor.
Þá ættir þú, lesandi minn, að drífa þig ef þú ert ekki búinn að sjá hana – og
jafnvel þótt þú sért búinn að því!
Þetta er „barnaleikur“ þar sem fjórir skrifstofugaurar bregða á leik með
ritföngin sín og skrifstofudótið, post-it-miðana gulu, heftarana, gatarana,
möppurnar, blýantana, borðlampana, vatnskútana, pottaplönturnar. Í