Tímarit Máls og menningar - 01.11.2014, Qupperneq 118

K a r l Á g ú s t Ú l f s s o n
118 TMM 2014 · 4
stundum halda á einum lampa, nokkrum herðatrjám eða öðru lauslegu og
héldum svo á honum á milli hæða. Við urðum aldrei varir við að honum
þætti þetta athugavert á nokkurn hátt.
Við tókum hann líka með okkur í ferðalög. Við höfðum allir gaman af
útivist og líkamlegu erfiði, nema Rósi bróðir, og þú veist auðvitað hvers vegna
það var. Samt komst hann upp á Hvannadalshnjúk á bakinu á Bigga bróður,
hann gekk Laugaveginn á bakinu á mér og hann synti Drangeyjarsund á
bakinu á Víði bróður, sem reyndar var hætt kominn, en Rósi kenndi sér
einskis meins og fékk myndir af sér í öllum blöðum eftir afrekið. Víðir gerði
aldrei neina athugasemd við þetta og í rauninni létum við allir eins og ekkert
væri alveg fram að maraþonhlaupinu.
Ég var búinn að þjálfa mig árum saman. Það var draumur minn að hlaupa
maraþon, þó ekki væri nema einu sinni. Þegar hlaupið nálgaðist fann ég að
þetta var nákvæmlega rétti tíminn fyrir mig, ég var einmitt á toppi og átti
góða möguleika á framúrskarandi árangri – ef ekki verðlaunasæti, þá að
minnsta kosti einu af tíu efstu.
Nokkrum dögum fyrir hlaupið fór Rósi að hafa orð á því að hann hefði
gaman af að hlaupa maraþon. Við spurðum hann hvort hann treysti sér
til þess og hann sagðist aldrei hafa verið í betra formi. Það runnu á mig
tvær grímur. Hvað átti ég að segja? Átti ég að benda honum á að hann væri
lamaður? Átti ég að finna einhverja nærgætna leið til að koma honum í
skilning um að hann væri ekki einu sinni fær um að ganga stuttan spöl, hvað
þá hlaupa tugi kílómetra? Hvernig gat ég það eftir öll þessi ár? Ég skal alveg
játa að þetta var töluvert sálarstríð. Ég hafði auðvitað passað vel og vandlega
uppá mataræðið mánuðina á undan og þegar leið að hlaupinu var ég í hár­
réttri kjörþyngd. Það sama varð ekki sagt um Rósa bróður. Það var kannski
ekki hægt að tala um offitu, en holdafarið var samt allt annað en heilsusam­
legt. En ég sagði ekki neitt.
Nei, í rauninni ákvað ég að steinþegja í hvert skipti sem Rósi fór að tala
um maraþonhlaupið. Andrúmsloftið á milli okkar bræðranna varð mjög
þvingað, það er að segja á milli okkar fjögurra. Rósi var alveg jafn ligeglad og
hann var vanur, en stundum horfði Biggi bróðir svo óþægilega á mig að það
var eins og hann væri að bora í gagnaugað á mér með augunum. Og í hvert
sinn sem ég sagðist vera að fara út að hlaupa sagði Valur „gangi þér vel“ í svo
nöprum tón að mér snöggkólnaði um allan skrokkinn. En ég beit á jaxlinn
og ég þraukaði.
Það var gríðarlegur áhugi á maraþonhlaupinu, sérstaklega vegna þess
að Norðurlandameistarinn Kjell Kohlstadt frá Bergen ætlaði að taka þátt
í því. Það höfðu birst viðtöl við hann á öllum íþróttasíðum og hann var
drjúgur með sig, sagðist vera að keppa við kjöraðstæður, enda spáði mígandi
rigningu þennan dag. Auk þess lét hann þess getið að skilyrði fyrir því að
hann tæki þátt í þessu hlaupi, eða nokkru hlaupi yfirhöfuð, væri að rásnúm­
erið sitt yrði 33.