Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1947, Side 235

233
hefir orðið á s. 1. ári, má gera sér vonir um, að þau einkenni gætu
horfið. Örorka vegna slyssins telst hæfilega metin sem hér segir: fyrir
6 mán. fyrst eftir slysið 100% örorka, fyrir 3 mán. þar á eftir 90%,
fyrir 4 mán. þar á eftir 85%, fyrir 6 mán. þar á eftir 80% og fyrir
7 mán. þar á eftir 75%. Ég tel, að líkur séu fyrir, að örorkan verði
eitthvað áfram 75%, og mun framtiðin skera úr, hvort meira má sín
meðfædd hreysti eða elli-hrumleiki.“
Um heilsufar stefnanda, ernleika eða hrumleika, áður en slysið vildi
til, eru ekki gögn fyrir liendi og virðist ekki hafa verið leitað.
Málið er lagt fyrir læknaráð á þá leið,
að óskað er umsagnar ráðsins um eftirfarandi atriði:
„1. Hvort eða að hve miklu leyti örorlca sú, sem stefnandi hefur
orðið fyrir, sé eðlileg afleiðing af slysi því, er hann varð fyrir 19.
nóv. 1946.
2. Verði öll örorkan talin eðlileg afleiðing af téðu slysi, óskast mat
læknaráðs á varanlegri örorku stefnanda.
3. Verði örorkan aðeins talin að nokkru leyti eðlileg afleiðing slyss-
ins, óskast mat læknaráðs á, hve mikill liluti hennar verði talin
eðlileg afleiðing slyssins.“
Ályktun réttarmáladeildar læknaráðs:
Ad 1). Réttarmáladeild telur sennilegt, að örorka sú, sem stefnandi
er haldinn, sé að nokkru leyti af völdum slyssins. Aukinn blóðþrýst-
ingur, sem stefnandi, liðlega sextugur maður, reynist hafa eftir slysið,
bendir eindregið til þess, að æðar hans hafi verið farnar að stirðna,
áður en hann varð fyrir slysinu, og fyrir það er líklegt, að hann hafi
verið lengur að ná sér en ella mundi. Hins vegar er ókleift að segja
með nokkurri vissu, hve mikið af örorkunni eiga að kenna slysinu
og hve mikið elli og æðakölkun. Sainkvæmt þeim gögnum, sem fyrir
liggja, telur réttarmáladeild sennilegt, að engin varanleg örorka hefði
hlotizt af slysinu, ef í hlut hefði átt ungur og fullhraustur maður. Enn
má álykta af gögnum málsins, að töluverðan hluta örorkunnar megi
rekja til neurosis traumatica.
Ad 2—3). Réttannáladeild telur, að örorku stefnanda fyrstu tvo
mánuðina beri að kenna slysinu að öllu leyti. Næstu tvo mánuði (þ. e.
til 25. marz 1947), er stefnandi er undir læknishendi (baðlækningar),
en mun hafa verið rólfær, virðist sanngjarnt að meta örorkuna 90%
og kenna hana enn slysinu að öllu leyti. Engar upplýsingar liggja fyrir
um heilsu stefnanda á tímabilinu frá 25. marz, unz hann veikist af
lungnabólgu 26. apríl s. á. Ekki verður lungnabólgan talin afleiðing
af slysinu, en hún er alvarlegur sjúkdómur, einkum fyrir gamlan
mann, enda er hann lagður á sjúkrahús þess vegna. Eftir að stefnandi
stendur upp úr lungnabólgunni, verður að telja þrjá þætti samverk-
andi að heilsutjóni hans: 1) afleiðingar slyssins, 2) ellihrumleika
ásamt æðakölkun og' 3) afleiðingar lungnabólgunnar. Þykir ekki
ósanngjarnt að leggja þessa þrjá þætti að jöfnu um örorkuna, og yrði
þá hlutur slyssins ekki vanmetinn að dómi réttarmáladeildar.
30