Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2020, Blaðsíða 118
JARPUR, BlAkkUR, SkJóNI, STJARNA OG HJÁlmA
117
Hann var dauðveikur og lifði við þungar þrautir í fáa daga. Dag
einn gerði faðir minn Birni vini sínum í Hlíð orð að finna sig. Þann
dag var Blakkur skotinn og gerði faðir minn það sjálfur. Björn hafði
með sér sterkan drykk í flösku, sem þeir vinirnir hresstu sig á, með-
an þeir heygðu Blakk. Nú var hans stutta æfiskeið á enda runnið.26
Ásgeir Jónsson – sonurinn, rithöfundurinn – leggur áherslu á að faðir sinn
hafi syrgt Blakk mjög enda hafi það tekið langan tíma að fá að heyra alla
sorgarsöguna. Eftir fráfall Jóns bættist þó nýr bútur við söguna þegar Ás-
geir og Guðmundur bróðir hans fóru saman í gegnum pappíra úr fórum
föður þeirra og rötuðu þar á blöð í smáarkarbroti. Þau voru nánast eyði-
lögð og fúin í sundur og þar af leiðandi að mestu ólæsileg, en eitt þeirra bar
yfirskriftina „Blakkur“. Eftir nánari athugun komust þeir bræður að því að
hér var um að ræða erfiljóð sem faðir þeirra hafði kveðið. Á heildina virðist
kvæðið hafa verið átta til tíu erindi að lengd, en sonunum tókst einungis að
ráða í þrjú hálf erindi sem Ásgeir birtir í kaflalok:
Nú ertu hniginn í heldreyramóðu, –
hnakkberinn minn, sem að unni ég mest.
– – –
Eftirsjá í þér mitt leikfjörið lamar, –
þinn lífssvipur trauðla hvarflar mér frá.
– – –
Skrugguhljóð drynjandi úr byssunnar barka –
með blóðdómi heimtaði lífið af þér.27
Rituð í einlægni og einrúmi, falin, geymd og gleymd, standa þessi hálfklár-
uðu erindi sér á parti og í hrópandi andstæðu við fögnuðinn í kringum útför
Jarps. Ásgeir bendir á að ljóðlínurnar séu kannski „lítt frambærilegar í þessu
formi“ en þær sýni þó „að nokkru inn í hugarheima föður míns, þegar hann
varð að sjá á bak Blakk.“28 Sorgin leynir sér ekki hjá unga manninum sem
neyddist til að skjóta ástkæran hest sinn vegna misþyrminga föðurins, en
eflaust birtist skömmin jafnframt sem fylgifiskur sorgarinnar – sú vonda til-
finning að hafa brugðist hlutverki verndarans, hins „góða“ eiganda sem ber
að sjá vel um slíkan „góðhest“. Dauði Blakks var þó ekki unga manninum
að kenna, heldur föðurnum sem ofkeyrði hestinn, en hvort samband þeirra
26 Sama heimild, bls. 19.
27 Sama heimild, bls. 20.
28 Sama heimild, sami staður.