Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2020, Blaðsíða 191
KATlA KJARTAnSDóTTIR
190
Í sömu umfjöllun Dagblaðsins um safnið segir að nú hafi dýrin í Breiðfirð-
ingabúð fengið málið. gestir safnsins geti nefnilega fengið lánuð heyrnar-
tæki, sem stungið er í samband við lítið tæki við hvern bás og heyrist þá mál
viðkomandi dýrs. Einnig fylgi með stutt frásögn um dýrið. Ennfremur er
tekið fram að dýramálinu sé stjórnað frá miklu stjórnborði og að allt að 13
manns geti hlustað á mál dýranna í einu. Í sömu frétt segir jafnframt frá því
að ekki hafi bæst við ný dýr í safnið nokkuð lengi, en það eigi þó í pöntun ein
500 stykki, meðal annars hval og 5 ára gamalt naut. Að lokum er vakin at-
hygli á því hversu ferðamannahópar hafi í raun sinnt safninu lítið sem ekkert
og tekið fram að ástæða þess sé líklega sú að leiðsögumenn virðist ekki telja
það nægilega merkilegt fyrir útlendinga. Í greininni er beinlínis bent á að
þetta ættu ferðaskrifstofur að taka til athugunar og er svo að lokum áréttað
að safnið sé opið alla daga frá 10–22.9
Að öðru leyti virðist sem safnið hafi verið nokkuð vinsælt og vel nýtt af
margvíslegum hópum. Í Æskunni árið 1978 er meðal annars sagt frá því að
krakkar frá Blindraskólanum heimsæki safnið reglulega.10 Valgeir gestsson,
formaður Sambands grunnskólakennara, minnist einnig á safnið í umfjöllun
í Þjóðviljanum árið 1978 en hann telur safnið hafa margvíslega góða kosti
þegar kemur til dæmis að kennslu grunnskólabarna. máli sínu til stuðnings
segir hann:
uppstoppuð dýr eru ákaflega hentug kennslutæki fyrir börn á
grunnskólastigi. fyrir börn hér á Reykjavíkur-svæðinu væri auð-
vitað æskilegt að þau kynntust dýrunum lifandi, en það er skárri
kostur en enginn, að þau hafi aðgang að því að sjá dýrin uppstopp-
uð.11
Valgeir gestsson vekur hér máls á mikilvægi þess að þau skólabörn í borg-
inni sem ekki hafi aðgang að lifandi dýrum fái þó alla vega að nálgast þau
uppstoppuð á dýrasafninu. Í gegnum tíðina hafa hinir ýmsu fræðimenn
beint sjónum að því með hvaða hætti bæði lifandi og uppstoppuðum dýrum
á söfnum, sýningum og í dýragörðum var ætlað að uppfræða íbúa borga og
bæja um náttúruna. Dýragarðar og náttúruminjasöfn spruttu upp eins og
gorkúlur í flestum borgum Evrópu í lok 19. aldar og urðu fljótt vinsælir við-
komustaðir, til fræðslu og skemmtunar fyrir bæði fullorðna og börn. Söfn
9 H.Kr., „Safnið ætti að hafa talsverðu hlutverki að gegna í borg eins og Reykjavík“,
bls. 11.
10 „Þannig lítur Súsanna á heiminn“, Æskan 7–8/1. júlí 1978, bls. 14.
11 „megum ekki við því að missa safnið“, Þjóðviljinn, 7. september 1978, bls. 11.