Úrval - 01.06.1947, Blaðsíða 9

BEETHOVEN
7
urinn hinum vantrúuðu, ístöðu-
leysingjunum, hugleysingjun-
um, öllum þeim, sem eru lítillar
trúar, að þótt hetjan félli, yrði
hugsjón frelsisins óhjákvæmi-
lega að sigra!
Og við æfilok söng þetta
hjarta, sem sært hafði verið
þúsund sárum, í síðasta boð-
skap sínum til mannkynsins —
Níundu symfóníunni — óð til
gieðinnar, óð til lífsgleðinnar,
sem bjargar heimmum.
Maðurinn heyr baráttu sína
og ber sigur af hólmi. Réttlæt-
ið lifir. Guð lifir. Dagur frelsis-
ins nálgast. Storminn lægir.
Lífið er sterkara en dauðinn.
Hann, sem ef til vill þjáðist
meira en nokkur annar maður,
boðaði þjáðu mannkyni boðskap
óbifanlegrar bjartsýni.
Saga tónlistarinnar telur hin
miklu afrek hans. Hann var
Shakespeare symfóníunnar. —
Slagharpan á honum að þakka
þann sess, sem hún skipar í tón-
list nútímans. Stofutónverk
hans eru óviðjafnanleg snilldar-
verk í kristalstærum innileik
sínum. Það er ekkert samjafn-
anlegt við undursamlega fegurð
síðustu strengjakvartettanna
hans. Enginn þekkti betur sál
fiðlunnar. Og í Níundu symfóní-
unni er fólgin — eins og kím í
fræi — öll tónlist nítjándu ald-
arinnar.
i~ ir ir
Illt val.
Mikki var fjögra ára og átti kött og einn litinn kettling, sem.
honum þótti ákaflega vænt um, enda hafði hann fengið að ráða
því að honum yrði haldið eftir, þegar farga skyldi öllum kettling-
unum nema einum.
Ég var nýbúinn að taka á móti barni hjá konunni, sem bjó
við hliðina, og var að heimsækja hana á öðrum eða þriðja degi
til að vita, hvernig henni liði, þegar Mikki kom inn.
Móðirin bað hann að koma að rúminu, lyfti upp sænginni og
spurði hann, hvernig honum litist á nýja barnið sitt. Nú eru
nýfædd böm að öllum jafnaði ekki sérlega falleg á að líta, nema
í augum móðurinnar, og þetta barn var í því efni ekki nein
undantekning.
Mikki færði sig varlega að rúminu, leit á barnið, dró andann
djúpt og sagði: ,,Ekki mundi ég hafa haldið þessu eftir.“
— Horace E. Ruff, læknir, í „Magazine Ðigest“,